гэта перашкодзідь працяканню і фільтраванню напітку.
Хто хоча хутка ачысціць гарэлку, няхай дадасць на кожны гарнец яе ад дзесяці да
пятнаццаці гранаў паташу. Яго бяруць столькі, колькі месціцца на кончыку нажа,
разводзяць у невялікай колькасці цёплай вады, затым змешваюць з гарэлкай, моцна
боўтаючы. Калі яна пастаіць у цяпле і пасвятлее, фільтруюць, як апісана вышэй.
Можна яшчэ ўзбіць у пену бялкі з невялікай колькасцю вады і ўліць у гарэлку перад
фільтраваннем. Бялок паглынае ўсю каламуць і добра ачышчае пітво.
Каб ачысціць гарэлку і давесці яе да пэўнага гатунку, трэба трымаць чым даўжэй у цяпле
пасля запраўкі. Таму раю, паставіўшы гарэлку ў запас на некалькі гадоў, расходаваць не
інакш, як двух- ці трохгадовую.
Запраўка гарэлак
Прапорцыі запраўкі кожнай гарэлкі падрабязна апісаны ў адпаведных раздзелах, але
паколькі акрамя асноўнай прыправы ёсць і дадатковыя — для паляпшэння смаку,
неабходна браць іх толькі вызначаную колькасць. Больш сыплюць, каб змяніць сорт
гарэлкі, а менш, каб палепшыць смак і пах лікёру.
Запраўляючы гарэлкі і лікёры водарным алеем, неабходнаспачатку развесці яго ў
невялікай колькасці спірту ў біклажцы, моцна пабоўтаць, а потым ужо ўліць у гарэлку.
Калі ж так не зрабіць, дык алей будзе плаваць на паверхні і ніколі добра не перамяшаецца
з гарэлкай. Можна таксама ўліць яго ў густы ахалоджаны сіроп, добра размяшаць, а пасля
дабавіць у спірт і дыстыляваць праз суконны мяшэчак, дзе частка алею застанецца, і гаму
пах гарэлкі атрымаецца слабейшы, але больш прыемны і менш будзе адчувацца алей.
Аднак шмат людзей не пераносяць араматызаваных алеяў, таму непараўнальна лепш
пераганяць гарэлку з вострымі прыправамі. Запраўляючы яе апельсінавымі ці лімоннымі
лупінамі, скарыстоўваць неабходна толькі жоўтую абалонку пладоў і адразу свежую альбо
трохі падсушаную класці ў спірт. Хто не мае такога запасу, няхай купіць сухія лупіны, замочыць іх на паўгадзіны ці трохі больш у халоднай вадзе, затым дастане і ў кучцы на
блюдзе пакіне гадзін на дванаццаць. Размоклыя, яны стануць свежыя і лёгка будзе зрэзаць
вонкавую скурку. Ніжняя белая мякаць не толькі пазбаўлена ўсялякага смаку і паху, але і
насупраць, кіслатой і тухласцю каламуціць гарэлку. Галкі з апельсінавых лупін, гваздзіку і
карыцу належыць некалькі разоў прапаласкаць у вадзе і нават прамыць, потым трохі
падсушыць перад ужываннем. Мыць абавязкова таму, што пыл з лупін і прыпраў можа
забрудзіць гарэлку.
Аб падфарбоўванні гарэлак
Колер іх часткова атрымліваецца натуральна, ад ягад. У асноўным жа гарэлкі фарбуюць.
Ружовая. Бяруць па лоту карміну, паташу, віннага каменю і галыну, таўкуць кожнае
паасобку і ўсыпаюць у паўкварту вады, якая закіпела ў даволі вялікай каструлі*.
Працадзіўшы праз сурвэтку, вадкасць разліваюць у бутэлькі, дадаўшы трохі цукру, калі
робяць гарэлку для доўгага захоўвання, і ставяць у халоднае месца, не закаркоўваючы, а
толькі завязаўшы палатном.
Такой фарбай запраўляюдь усе чырвоныя гарэлкі, больш цёмныя ці больш светлыя, як
пажадаюць.
Фіялетавая. Развесці ў вадзе паташ, дадаць кармін і паспрабавацьна паперы, ці
падабаецца колер. Потым заправіць гарэлку.
Блакітная. Яе атрымоўваюць з алею крываўніка (глядзі Крываўнікавую). Некаторыя
запраўляюць гарэлку, разводзячы ў вадзебярлінскі лазурак, але гэта не вельмі добра для
здароўя і не так прыгожа.
Цёмная. Цукар усыпаюць у каструльку і льюць вады столькі, каб ён растаў. Гатуюць на
вугалях сіроп, пакуль не зарумяніцца ці не падгарыць. Затым разводзяць яго ў цёплай
вадзе і дадаюць у гарэлку.
Лімонная. Выварваюць крокус, гэта значыць шафран, з вінным каменем у вадзе, потым