Недарэчна: я магу падрабляць грошы, але не здольны раскадзіравадь сейф з грашыма!
А ён нядрэнны стралок, той вусаты старшына. Палову абоймы ўвагнаў у мяне. Гэта неістотна: “Місія выканана”.
МІСІЯ 2675413 “РУЖАВАЯ КАЛЮЧКА”
Байцоўская місія. У мяне атрад адмысловых нягоднікаў, здольных за грошы перарэзадь глотку роднай маді, хоць грошы ім і не патрэбны. Проста так павялося. Яны прафесійна падрыхтаваныя і могуць дзейнічадь узгоднена. Яны добра ведаюць адзін аднаго і толькі мяне б ачаць уп е ршыню.
Задача: адабраць уладу ў тых, хто супрадь нас, і перададь тым, хто будзе з намі супрадоўнічадь. Формы супрадоўніцтва - пасля аперацыі. Зрэшты, не мне гэтым займадца.
Я праглядаю з паўсотні нахабных фізіяномій і па позірку вызначаю аднаго з лідэраў. Майго ўказання дастаткова - ім толькі яго і не хапала, каб зрабіць правільны выбар.
Гэтых галаварэзаў немагчыма прымусідь іграць ролю: яны адназначныя, як тратылавая шашка. Я прапаную ім уніформу мясцовых “ультра”, якія ўсплёскамі і без поспеху змагаюцца за незалежнасдь ужо трыста гадоў. Галаварэзы бурчадь, але ўпрыгожваюць свае цвёрдыя лбы белымі павязкамі з чырвонымі ружамі - сімвал “ультра”. Астатняе неістотна - у адзенні поўная дэмакратыя. Толькі зброю трэба трошкі замаскіравадь. А па- сапраўднаму ўзброеная група паедзе асобна - у мэблевым фургоне. Мы маршыруем па горадзе. Пакуль палісмены мандражуюць ад нечаканасці і разгублена пераклікаюцца па рацыях, даходзім да дыктатарскага палаца.
Вымуштраваныя шчанюкі з аховы пакідаюць сляды аўтаматных укусаў каля нашых ног і ў вітрынах першых паверхаў. Яны не здагадваюцца, што фінкі, якія паставяць крывавую кропку ў іх жыцці, ужо сціснуты моцнымі далонямі.
.Смяротны выстрал пакідаюць мне. Я не хочу адбірадь жыццё ў чалавека толькі таму, што хваля лёсу ўзнесла яго на грэбень.
Дыктатар курчыцца ад болю. Ці мой, ці яго дурань шалёнай куляй раструшчыў яму калена. А слёзы - таксама ад болю. Яны самі цякуць пры болевым шоку - так мяне вучылі ў дыверсійнай школе. Я хачу паклікаць доктара, але ведаю, што людзі ў санхалатах і са стэтаскопамі збеглі з будынка, калі ўбачылі людзей у плямістай форме з аўтаматамі. Кожнаму - сваё .
Я ведаю, што варыянт, пры якім жыццё дыктатара можа быць захавана, аперацыяй не прадугледжяны, аднак паварочваюся да рэальнага лідэра маіх галаварэзаў. “Дабі!” - яго позірк выключае кампраміс. Ніхто не зробіць мне папроку і не пачне пераконваць - яны знішчадь мяне і самі даб’юць яго.
Такі выстрал мог забідь белага мядзведзя, але ён толькі кідае лобную костку яшчэ з раніцы ўсёмагутнага чалавека на шнуроўку маіх чаравікаў.
Зараз - ратавацца самому. Захаванне жыцця - абавязковая ўмова місіі. Я не выпускаю з рукі рэвальвер і стараюся, каб усе, хто знаходзіцца ў пакоі, былі ў полі зроку.
Мне страляюць у спіну.
Хто б падумаў, што сярод ваўкоў вайны сустракаюцца такія чуллівыя хлопцы. А можа, гэта нейкі ацалелы фанатык з аховы? Не, яны б не далі яму стрэльнуць. Апошняе, што бачу: рэальны лідэр ад штуршка чаргой у грудзі ўзмахвае рукамі і, канвульсійна спрабуючы ўтрымадь раўнавагу, пералятае праз шырокі стол. Нічога не разумею! Мы што, павінны перастраляць адзін аднаго, ці гэта нейкая трэцяя сіла?
Паўтор місіі.
МІСІЯ 3092451 “СКАЧКІ БЕЗ ФАВАРЫТА”
Дакументы ў парадку. Веданне мовы здавальняючае. Ды яны і самі яе толкам не ведаюць! Новая краіна з чужой мовай. Мы заяўляем, што ўсё робім на карысць і па волі народа. Таго самага народа, для якога акрэслілі кола абавязкаў і месцазнаходжання. Асобных выскачак, якія з тысячагадовай сумятні здолелі выкраіць сваю Гісторыю і захварэць ёю, лечым, як псіхаў. Арганізаваных - знішчаем як удзельнікаў злачынных груповак.
Наплявадь. У мяне ёсць місія: сейф прэм’ера - копія дагавора.
Чатыры гады я ўжываюся ў гэтую краіну. Мяне любяць простыя людзі, якія атрымалі ад міласцівых уладаў права на ўласнае меркаванне па дробязных пытаннях. Са мной лічацца акулы бізнесу - яны разяўляюць свае пашчы з чатырма радамі зубоў толькі для таго, каб прыветна ўсміхнуцца. Кожны дзень я бачу на экране сябе: энергічнага, жорсткага і эксцэнтрычнага. Маёй рукой (хоць мала хто пра гэта ведае) бязлітасна задушана паўстанне старажытнага ваяўнічага народа - часткі нашай надыі. Яны былі добрымі вяярамі і адчайна выконвалі місію, ускладзеную іхнім Творцам.
Я - нацыянальны герой. Некаторыя з майго асяроддзя мяне ненавідзяць, але яны слабыя і разрозненыя. А згуртавацца ім я не дам!
Калі я праязджаю праз горад, то за таніраванымі шыбамі лімузіна бачу свае партрэты на слупах, рэкламных шчытах і праездах пад мастамі. Цікава, ці быў я калі-небудзь такім чалавечным і шчырым, якім выглядаю на партрэтах?
Я - відэ-прэм’ер. Мне даручана падрыхтаваць варыянт Дагавора. Прэм’ер - дурань. Чамусьці яны заўсёды з’яўляюцца сумессю дурня і мярзотніка, а адзін ад аднаго адрозніваюцца толькі прапорцыямі дурноты і мярзотнасці. Але абсалютна падобныя бязмежнай прагай да ўлады. Мне не трэба ўлада - дастаткова выканадь місію. А можа, і ў астатніх - таксама місіі?
Добра разумею, што прынцыповае значэнне будзе мець не даслоўны тэкст, а сам факт Дагавора. .Смешна. Мне трэба зрабідь копію дакумента, які я сам павінен распрацаваць. Аднак толькі цяперашні мой статус дае мне магчымасць выканадь місію. Я - ваяр. І мае дарагія касцюмы, наменклатурны румянец і акруглелае брушка - толькі атрыбуты маскіроўкі.
МІСІЯ 4824100 “ВЕЕР І ГРАД”
Місія не акрэсленая. Пакуль ведаю адно: я не павінен дазволіць сябе падмануць.
У саламянай панамцы папіваю піўцо пад парусінавым навесам бара і цікую за гнуткімі дзяўчаткамі-лацінас.
- Прасілі не адыходзіцца.
Гарсон, каб яго ліхаманка трэсла, са спіны зайшоў.
- Ідзі да д’ябла! А я чым, па-твойму, заняты?! Выключна тым, што нікуды не адыходжуся!
Нешта я хутка стаў раздражняцца. Работа нервовая? Часам здаецца, што я памятаю свае папярэднія місіі. Ва ўсякім выпадку, дакладна ведаю, што яны былі. І адчуваю, што самая адказная - наперадзе.
Хутчэй за ўсё, вунь тая насупленая ад сур’ёзнасці істота, прапорцыямі больш падобная на шафу, чым на чалавека, акрэслідь мне місію. Інакш якой халеры ён зірнуў у мой бок? Напэўна, пакуль вырашае, ці варта са мной звязвацца. Не, сам я да цябе не падыду! Здаецца, у яго хворая печань - ён п’е ананасны сок.
Аднак да мяне падыходзяць двое іншых, “бычкі”, а “шафа” пазірае здалёк. “Прысуд вынесены. Яго трэба выканаць”.
Так. Дакаціўся: заказное забойства. Фотакартка, адрас, распарадак дня, прывычкі, схільнасці, слабасці. Аванс, крайні тэрмін выканання заказу. Спосаб выбіраю сам.
Ёсць жаданне надаваць “па рагах” нахабным хлопчыкам. Ну хоць бы за тое, што падыходзяць удвух, калі ўсё расказвае і перадае адзін. Але гэта не датычыць місіі.
Ці лёгка забідь чалавека дзеля таго, каб грашовая плынь змяніла сваё рэчышча? Няма праблемы. Дакладней, праблема цяпер у “заказанага”. І яна будзе існаваць, пакуль існуе ён сам. А мне няма справы да таго, што ў яго пацеюць падпахі і ёсць пазашлюбнае дзідя.
Мас-медыя звыкла абураюцца на звышнахабства мафіі, тыражуюць рэпартажы з месда здарэння і абмяркоўваюць, хто будзе наступнай ахвярай. Палідыя актыўна імітуе вышук Заказчыка і Выканаўцы.
Я не павінен дазволідь сябе падмануць. Работа выканана, трэба забраць рэшту грошай. Яны мне непатрэбныя. Проста так павялося.
Выканаўца вытрасае з Заказчыка доўг. У яго і сапраўды хворая печань. Ён сам прызнаецца мне ў гэтым. Ён нікчэмны і варты жалю, але ў мяне ёсць права на адсутнасць літасці: тры мардавароты- целаахоўнікі, за якіх ён спадзяваўся схавацца, удіхамірыліся хвіліну назад. З дзіркамі ад куль у сваіх курыных мазгах і масіўных спінах, не абароненых бронежылетамі, яны стаяць зараз у чарзе для размовы з камендантамі Бога.
Ён хадеў абдурыць мяне, паскуднік! І нават наняў забойцаў, каб схавадь канцы ў ваду.
Цвёрдая рыфлёная падэшва абцаса выціскае з яго глоткі шыфр банкаўскай ячэйкі і згоду на любыя мае ўмовы. Удар падкоўкай другога чаравіка ў скроню пазбаўляе Заказчыка неабходнасці працягваць сваё нікчэмнае існаванне.
Зараз - у банк. Пасля - у аэрапорт. Мне не трэба баяцца палісменаў, бо яны пра мяне нічога не ведаюць. А тых “бычкоў”, якія мне не спадабаліся, я і сам не супраць сустрэць, хоць тое і не садзейнічае выкананню місіі.
МІСІЯ 4773822 “ХАЛОДНАЯ ВЯСЁЛКА”
Узрыў бензакалонкі. Самае складанае - сумясдіць выбух і знішчэнне аўтамабіля, на якім павінен пад’ехаць да запраўкі “алюмініевы” магнат. Магчыма, гэта дыверсія, прыкрыццём якой з’яўляецца забойства. Магчыма, забойства, якое прыкрываецца тэрактам. Не ведаю, мне ўсё адно. У мяне - місія.
Час прыезду магната не азначаны, і я павінен апраўдваць сваю прысутнасць на бензакалонцы.
Я здагадваўся, што давядзецца чакадь, і мне ёсць чым заняць прадаўнікоў бензакалонкі.
Але трэснутую рысору рукастыя чэрці-механікі ў аранжавым спецадзенні замяняюць за двадцадь хвілін. Жанчына з шапіка запчастак падыходзіць на ролю дамы сэрца яшчэ менш, чым я - на ролю палкага каханка. Да таго ж каля яе круціцца дзяўчынка. Дачка, відаць. Купляю масляны фільтр, пры гэтым доўга шукаю грошы. Тры хвіліны. Кубачак кавы, зваранай у пяску, плюсуе яшчэ дзесяць хвілін. На мяне з падазронасцю глядзіць жонка ўладальніка запраўкі і, па- мойму, запісвае нумар майго аўтамабіля. Пішы-пішы.
Усё, магнат пад’ехаў. Трэба затрымаць яго, каб паспець прыклеіць міну да гарлавіны заправачнай ёмістасці.
А мадам з запчасткамі яму здалася больш сімпатычнай, чым мне. Дурненькі. Які ж ты магнат, калі пападаешся на такой дробязі? І што ж ты адаслаў свайго целаахоўніка па цыгарэты?! Ці гэта сакратар? - занадта ўжо чысцюткі.