З надзеяй Салаўёў М. К. 15.06.2000 г.
Рэзалюцыя: У Першамайскі РАУС на разгляд.
МІКАЛАЙ КАНСТАНЦІНАВІЧ САЛАЎЁЎ
Мікалай Канстанцінавіч, саракагадовы халасцяк, задрыпаны інжынер завода-гіганта, адчуваў, што губляе пачудцё рэальнасці. З-за сціпласці яму цяжка было параідца з калегамі, надзейных сяброў ён не меў, родных пахаваў, акрамя хіба што састарэлага бацькі- алкаголіка, для якога бутэлька віна і шматок сала даўно зрабіліся і хлебам надзённым і своеасаблівай рэлігіяй.
Салаўёў даўно з падазрэннем паглядаў на спадарожнікаў у тралейбусе і нават на касірак у магазіне. А звычайнае пытанне на вуліцы абуджала ў ім дыяпазон пачуццяў ад здранцвелай разгубленасці да нястрымнага шаленства. Жыццёвыя абставіны садзейнічалі падазронасці Мікалая Канстанцінавіча, хоць розум яго не хадеў страдіць раўнавагу і прыдумляў нейкія лагічныя тлумачэнні. Хамства ў натоўпе вялікага горада, уладальнік “наварочанай” машыны, які з упэўненасцю гаспадара жыцця абпырскаў адзінокага самотнага чалавека, шумныя кампаніі агрэсіўнай моладзі. І дома тое ж: брудны пад’езд, што сумяшчаў функдыі прыбіральні і распівачнай, столь, аблепленая гарэлымі запалкамі, урэшце - замок уласнай кватэры, які нейкі вырадак заляпіў жуйкай .
Салаўёў апошнім часам не заходзіў у кватэру, уважліва не паглядзеўшы на вокны з вуліцы. Сярод ночы, каб супакоіць нервы, мог узяць малаток і праверыць: ці не стаіўся хто на кухні, у ваннай, у кладоўцы, на балконе і нават у шафе. Выпадковы гук ці то ад суседзяў, ці то на пляцоўцы, нават з вуліцы ці невядома адкуль успышкай маланкі прымушаў напінадца нервы.
Часам Мікалай Канстанцінавіч праяўляў рашучасць. Ён браў паперу і пісаў чарговую заяву, бо спадзяваўся, што тыя, да каго ён звяртаецца, абавязаны не толькі абаранідь, але і супакоіць яго.
У Камітэт Дзяржаўнай Бяспекі ЗАЯВА.
Паведамляю Вам, што мной цікавіцца міжнародная шпіёнская. арганізацыія. Са мной разліаўляюць на рускай мове, а паміж сабой - на нямецкай, здаецца. Мэты мне невядомыія.
Дадатковыія звесткі аб сабе: дзед, Трыфанчук Дзям’ян Аляксеевіч, быў рэпрэсіраваны ў 1939 годзе, пазней рэабілітаваны. Цётка, Трыфанчук Аксана Дзям’янаўна, пражывае ў Герм.аніі. Сувязей не падтрыімліваю.
Сёння не стрываў, даў аднаму ў морду - зацягнулі ў РАУС, выпісалі штраф і прыім.усілі прасіць прабачэння. А ў яго - толькі дакумент паглядзелі і сказалі “прэтэнзій не маю” напісаць. Хоць відавочна, што ён наняты, бо прапанаваў мне пераехаць у Герм.анію на м,есца пастаяннага жыхарства.
Усё, закругляюся, каб не адцягваць Вашу ўвагу ад больш сур’ёзных спраў.
З павагай Салаўёў М. К.,
вул. Чапаева, д. 23, кв. 89
ГПАП №143 - ПЕРШАМ АЙСКІ РАУС
Старшы лейтэнант Нікіценка наведаўся да Мікалая Канстанцінавіча не пра лёс талдычыць: з сабою ён меў прадпісанне на адміністрацыйнае затрыманне і судова-медыцынскую экспертызу. Справа ў тым, што тыдзень таму грамадзянін Салаўёў парваў плашч грамадзяніну Германіі Іосіфу Штукеру і растлумачыў свой учынак тым, што Штукер арганізаваў “праследяванне з нявызначанымі мэтамі”, хоць, згодна з прызнаннем Салаўёва М. К., асабіста ён са Штукерам незнаёмы. Інцыдэнт, здаецца, удалося замяць, аднак Штукер прама з РАУС адправіўся ў пасольства. І цяпер не адно крэсла магло захістадца. Да таго ж Жырноў паказаў пальцам у столь і сказаў, што званілі з патаемнай установы, цікавіліся Салаўёвым.
Гасцей гаспадар сустрэў, трымаючы ў правай руцэ цяслярскую сякерку, якую набыў учора, і з якой пакуль нават не зняў прамасленую паперу. Зрэшты, сякерка была адразу ж адкладзена на трумо, а Мікалай Канстанцінавіч папрасіў крыху пачакаць, бо ў момант затрымання пісаў ліст на самы верх, у якім скардзіўся на “непаваротлівасць ніжэйшых структур” і прасіў дапамагчы разабрадца разабрацца.
З дазволу псіхіятра, які прыйшоў разам з участковым, Салаўёву далі магчымасць дапісаць кляўзу. Пазней яе далучылі да справы, хоць участковы Нікіценка ў апошнім абзацы згадваўся як “галавадяп і разява”.
У апорным пункце №143 капітан Жырноў, як толькі ўбачыў Мікалая Канстанцінавіча, грукнуў кулаком, аж каляндар на стале падскочыў, і зароў: “Ну, не хутка ўбачымся, аматар разборак! Дзялянку не абяцаю, але ў камеры папрэеш.”
А маёр Слабадзін з Першамайскага РАУС зайшоўся смехам і толькі рукой махнуў: “На Бехцерава, на Бехцерава! Гэта іхні кліент.”
Галоўнаму ўрачу Псіхан^еўралагічнага дыспансэра ад хворага Салаўёва М. К.
ЗАЯВА.
Звяртаюся да Вас, бо нікуды больш звярнуцца не маю м.агчыім.асці - м.ой цяперашні статус не дазваляе. Гадзінай раней да нашага корпуса пад’ехал.а м.ашына, здаецца, “Вольва”, з яе выйшлі два чалавекі, якіх я праз нейкі час бачыў у нашыім стацыіянары. Яны быццам бы прыйшлі па сваёй справе, але я адчуваю, што ім хацелася пераканацца ў тыім, што я знаходжуся на лячэнні.
Прашу выпісаць мяне і хадайнічаць перад сакрэтныімі службамі пра наладжванне пастаяннага нагляду за мной і тыімі, хто мяне праследуе. Згодны стаць прынадай, каб выіявіць ІСЦІНУ.
У адваротныім выпадку абвяшчу галадоўку, бо іншых сродкаў уздзеяння не м,аю.
Салаўёў М. К.
РЭГЕНФЕЛЬД, БАВАРЫЯ. 21.02.2000 г.
- Мы не маем права страціць гэтыя грошы. Мае значэнне нават не іх колькасць, хоць на бліжэйшых выбарах у бундэсрат і гэтая сума можа стаць вызначальнай. Надыходзіць адказны момант, калі мы павінны з’яднацца і ўзяць рэванш. Нашы сябры паведамілі нюансы тэстамента. Ханна Трыфан усё жыццё аддала служэнню нашай парт^іі, і было б няправільна, - гер Штайман в^ілуч^іў гэтае слова, - каб яе акцыі, зберажэнні і нерухомая маёмасць ап^інуліся на сметніку. Іосіф, справу я даручаю табе - ты нядаўна адтуль. Згодна з нашымі звесткамі, магчымы прэтэндэнт - нехта. - Штайман ўзняў са стала ліст, паднёс яго да падслепаватых вачэй і пр^іжмур^іўся, - Салаўёў Мікалай Канстанцінавіч. Адрас: Мінск, вуліца Чапаева, дом 23, кватэра 89. Сястра Ханны. - Штайман зноў прыгледзеўся, - Наталля Трыфанчук, памерла ў 1987 годзе, адзіны спадкаемца - яе сын. Яго зварот гіпатэтычны, аднак мы павінны выключыць і гэту верагоднасць, каб пазбегнудь нявызначанасці. Дзейнічай згодна з абставінамі, можаш карыстадца паслугамі тутэйшых жыхароў. Не кажу “да фізічнай ліквідадыі” - вырашыш сам. І памятай: выканаеш заданне - партыя цябе не забудзе, не выканаеш - ты прыватная асоба і не маеш да партыі ніякага дачынення. Возьмеш з сабою Курта, ён некалі вучыўся ў Мінску. Візы, грошы, білеты, - Штайман ссунуў загадзя падрыхтаваны стос у бок Іосіфа Штукера.
І не стрымаўся, вылаяўся: “Чортавы славяне!”
Курт Гробер рашуча прыўзняў кулак, на сярэднім пальцы якога бліснуў пярсцёнак з крыптаграмай “GMV”.
ТЭСТАМЕНТ
Я, Трыфан Ханна (народжаная. Трыфанчук Ксення Дзям’янаўна), знаходжуся пры сваімрозуме і яснай памяці і наказваю акцыі фірмы “Цыгель” колькасцю 127 штук, зберажэнні ў “Мюнхенсбанку” сумай 243 тысячы 812 марак, нерухомую маёмасць (дом з прыбудовамі і сад), а таксама маю долю ў прадпрыемстве “Нэерын” маім родныім у Беларусі. Калі такія не знойдуцца на працягу года, прашу аформіць маю спадчыну на карысць партыі GMV.
Ханна Трыфан
Тэстамент завераны натарыусам Вернерам Штыглерам.
ГАЗЕТА “САЦЫЯЛІСТЫЧНАЯ РЭСПУБЛІКА”, №13, 01.04.2000 г.
“Інюркалегія Рэспублікі Беларусь шукае нашчадкаў Ксеніі Трыфанчук, грамадзянкі Германіі, якая памерла ў Рэгенфельдзе (зямля Баварыя), народжанай у вёсцы Альхоўка Глотаўскага раёна”.
ВЫПІСКА З ГІСТОРЫІ ХВАРОБЫ
Салаўёва М.К., 1959 г.н.
Анамнез: Назойлівыія падазрэнні ў сачэнні за сабой. Настойлівыія пісьмовыія і вусныія звароты ў адпаведныія ўстановы з просьбай разабрацца. Агрэсіўныія паводзіны ў дачыненні да ўяўных нядобразычліўцаў.
Дыягназ: Mania pursuit.
Эпікрыз: Манія праследавання (вялацечная. форма) у спал.учэнні з агульнай дэпрэсіяй. Два выпадкі ступарознага стану, шэсць выпадкаў адмовы ад ежы.
19.09.2000 г.
Леч. урач Я. Х. Жалруневіч Гал. урач Я. І. Дубкін
ДЫВЕРСІЯ
КАМП’ЮТЭРНАЯ ФАНТАЗІЯ
Вірус - не толькі шкодная праграма. Вірус - усякая праграм^а, сам камп’ютэр, усе кажп^’ют^эры, Інтэрнэт. Але гэты вірус не знішчыць чалавацтва, хоць ахвяры ўжо ёсць і яшчэ будуць. А ўвогуле к^амп^’ют^эр - чарговая забаўка чалавацтва, прыдуманая геніямі для гультаёў, якая, ўвесь час патрабуе грошай.
Аўтар
МІШКА-ШПАК
Мішка Шпакоўскі, якому родны клас, цяпер ужо - пяты “Б”, з самага пачатку даў мянушку “Шпак”, касалапіў падмоклымі ў талым снезе боцікамі і цягнуў у руцэ ранец з лямкай, адарванай у лакальнай сутычцы з такімі ж падшыванцамі. Давалокся (нарэшце!) да роднага пад’езда. Надіснуў тры кнопачкі кодавага замка, адцягнуў масіўную створку дзвярэй з магутнай спружынай, адпіхнуў яе і спрытненька праскочыў.