- Прывёў!
Бурацiна адразу ж кулём паляцеў унiз з крутога абрыву. Кацiўся, кацiўся i шлёпнуўся ў лопух.
Падрапаны, поўны рот пяску, з вылупленымi вачыма, сеў.
- Ух, ты!..
Перад iм стаялi кот Базiлiо i лiсiца Алiса.
- Смеленькi, адважненькi Бурацiна, мабыць, звалiўся з месяца, - сказала лiсiца.
- Дзiўна, як ён жывы застаўся, - панура сказаў кот.
Бурацiна ўзрадаваўся старым знаёмым, хоць яму здалося падазроным, што ў ката перавязана анучай правая лапа, а ў лiсiцы ўвесь хвост запэцканы балотнай тванню.
- Не было шчасця, дык няшчасце памагло, - сказала лiсiца, - затое ты трапiў у Краiну Дурняў...
I яна лапай паказала на паламаны мост цераз высахлы ручай. На тым баку ручая сярод кучаў смецця вiдаць былi старэнькiя домiкi, чэзлыя дрэвы з абламаным галлём i званiцы, пахiленыя ў розныя бакi...
- У гэтым горадзе прадаюцца славутыя курткi на заечым футры для таты Карла, - аблiзваючыся, спявала лiсiца, - азбукi з каляровымi малюнкамi... Ах, якiя прадаюцца салодкiя пiражкi i ледзянцовыя пеўнiкi на палачках! Ты ж не згубiў яшчэ сваiх грошай, цудоўненькi Бурацiна?
Лiсiца Алiса памагла яму ўстаць на ногi, наслiнiўшы лапу, пачысцiла яму куртачку i павяла цераз паламаны мост.
Кот Базiлiо панура клыпаў ззаду.
Была ўжо сярэдзiна ночы, але ў Горадзе Дурняў нiхто не спаў.
Па крывой гразкай вулiцы бадзялiся худыя сабакi ў калючках, пазяхалi ад голаду:
- Э-хе-хе...
Козы з абшарпанай шэрсцю на баках скублi запыленую траву каля тратуара, трэслi агрызкамi хвастоў.
- Б-э-э-э-э-так...
Апусцiўшы галаву, стаяла карова; у яе косцi тырчалi скрозь скуру.
- Мууучэнне... - паўтарала яна задуменна.
На камяках гразi сядзелi аскубеныя вераб'i, - яны не ўзляталi - хоць тапчы iх нагамi...
Хiсталiся ад знямогi куры з выдранымi хвастамi...
Затое на скрыжаваннях стаялi навыцяжку лютыя бульдогi-палiцэйскiя ў трыкутных капелюшах i ў калючых нашыйнiках.
Яны крычалi на галодных i шалудзiвых жыхароў:
- Пррраходзь! Тррымай прррава! Не затрррымлiвайся!..
Лiсiца цягнула Бурацiна далей па вулiцы. Яны ўбачылi сытых катоў у залатых акулярах, якiя гулялi пры святле месяца па тратуары, пад ручку з кошкамi ў каптурыках.
Гуляў тоўсты Лiс - губернатар гэтага горада, важна задраўшы нос, i з iм фанабэрыстая лiсiца, якая трымала ў лапе кветку начной фiялкi.
Лiсiца Алiса шапнула:
- Гэта гуляюць тыя, хто пасеяў грошы на Полi Цудаў... Сёння апошняя ноч, калi можна сеяць. К ранiцы збярэш кучу грошай i накупляеш усялякай усялячыны... Хадзем хутчэй...
Лiсiца i кот прывялi Бурацiна на пустку, дзе валялiся пабiтыя гаршкi, падраныя чаравiкi, дзiравыя галёшы i анучы... Перабiваючы адзiн аднаго, залапаталi:
- Капай ямку.
- Кладзi залатыя.
- Пасып соллю.
- Зачарпнi з лужыны, палi як след.
- Ды не забудзься сказаць "крэкс, фэкс, пэкс".
Бурацiна пачухаў нос, запэцканы ў чарнiла.
- А вы адыдзiце ўсё-такi далей...
- Божа мой, ды мы i глядзець не хочам, дзе ты закапаеш грошы, - сказала лiсiца.
- Божа збаў, - сказаў кот.
Яны адышлiся трошкi i схавалiся за кучай смецця.
Бурацiна выкапаў ямку. Сказаў тры разы шэптам: "Крэкс, фэкс, пэкс", паклаў у ямку чатыры залатыя манеты, засыпаў, з кiшэнi дастаў жменьку солi, пасыпаў зверху. Набраў з лужыны прыгаршчы вады, палiў.
I сеў чакаць, калi вырасце дрэва...
Палiцэйскiя хапаюць Бурацiна i не даюць яму сказаць нiводнага слова ў сваё апраўданне
Лiсiца Алiса думала, што Бурацiна пойдзе спаць, а ён усё сядзеў на кучы смецця, цярплiва выцягнуўшы нос.
Тады Алiса загадала кату застацца вартаваць, а сама пабегла ў блiжэйшае палiцэйскае аддзяленне.
Там, у накураным пакоi, за сталом, закапаным чарнiлам, густа хроп дзяжурны бульдог.
Лiсiца галасочкам, поўным самага добрага намеру, сказала яму:
- Пане мужны дзяжурны, цi нельга затрымаць аднаго беспрытульнага зладзюжку? Страшэнная небяспека пагражае ўсiм багаценькiм i паважаненькiм грамадзянам гэтага горада.
Спрасонку дзяжурны бульдог так гыркнуў, што пад лiсiцай ад страху расплылася лужынка.