Збан, у якiм сядзеў Бурацiна, паставiлi памiж дырэктарам тэатра лялек i прадаўцом лячэбных п'явак. На галаву Бурацiна пасыпалiся абгрызеныя косцi i скарынкi.
Карабас Барабас, выпiўшы шмат вiна, падставiў да агню бараду, каб з яе капала налiплая смала.
- Пакладу Бурацiна на далонь, - выхваляючыся, гаварыў ён, - другой далонню плясну, - мокрае месца ад яго застанецца.
- Нягоднiк цалкам гэтага заслугоўвае, - пацвярджаў Дурамар, - але спачатку яму добра было б паставiць п'явак, каб яны выпiлi ўсю кроў...
- Не! - стукаў кулаком Карабас Барабас. - Спачатку я адбяру ў яго залаты ключык...
У размову ўмяшаўся гаспадар, - ён ужо ведаў пра ўцёкi драўляных чалавечкаў.
- Сiньёр, вам няма чаго стамляць сябе пошукамi. Зараз я паклiчу двух кемлiвых малайцоў, - пакуль вы падмацоўваецеся вiном, яны хутка абшукаюць увесь лес i прыцягнуць сюды Бурацiна.
- Добра. Пасылай малайцоў, - сказаў Карабас Барабас, падстаўляючы да агню вялiзныя падэшвы. I паколькi ён быў п'яны ўжо, дык на ўсё горла заспяваў песню:
Дурны i рахманы
Мой народ драўляны.
Уладарнiк лялек
Вось хто я, каб зналi...
Грозны Карабас,
Слаўны Барабас...
Лялькi прада мною
Сцелюцца травою.
Нават i на кралю
Бiч не мае жалю,
Бiч у сем хвастоў,
Бiч у сем хвастоў.
Як махаць iм стану
Мой народ слухмяны
Песенькi спявае,
Грошыкi збiрае
У маю кiшэнь,
У маю кiшэнь...
Тады Бурацiна змененым голасам завыў з глыбiнi збана:
- Адкрый таямнiцу, няшчасны, адкрый таямнiцу!..
Карабас Барабас ад нечаканасцi гучна ляснуў скiвiцамi i вылупiўся на Дурамара.
- Гэта ты?
- Не, гэта не я...
- Хто ж сказаў, каб я адкрыў таямнiцу?
Дурамар верыў у забабоны; апрача таго, ён таксама выпiў шмат вiна. Твар у яго пасiнеў i зморшчыўся ад страху, нiбы грыб смарчок.
Гледзячы на яго, i Карабас Барабас заляскаў зубамi.
- Адкрый таямнiцу, - зноў завыў таемны голас з глыбiнi збана, - iнакш не ўстанеш з гэтага крэсла, няшчасны!
Карабас Барабас паспрабаваў усхапiцца, але не мог нават i прыўзняцца.
- Яку-ку-кую та-та-таямнiцу? - спытаў ён, заiкаючыся.
Голас адказаў:
- Таямнiцу чарапахi Тарцiлы.
Ад жаху Дурамар павольна палез пад стол. У Карабаса Барабаса адвiсла скiвiца.
- Дзе знаходзяцца дзверы, дзе знаходзяцца дзверы? - нiбы вецер у комiне ў асеннюю ноч, правыў голас.
- Адкажу, адкажу, замоўкнi, замоўкнi! - прашаптаў Карабас Барабас. Дзверы - у старога Карла ў каморцы, за намаляваным камiнкам...
Толькi ён прагаварыў гэтыя словы, з двара ўвайшоў гаспадар.
- Вось надзейныя малайцы, за грошы яны прывядуць да вас, сiньёр, хоць самога чорта...
I ён паказаў на лiсiцу Алiсу i ката Базiлiо, якiя стаялi на парозе. Лiсiца пачцiва зняла стары капялюш.
- Сiньёр Карабас Барабас падорыць нам на беднасць дзесяць залатых манет, i мы аддадзiм вам у рукi нягоднiка Бурацiна, не сыходзячы з гэтага месца.
Карабас Барабас залез пад бараду ў кiшэню камiзэлькi, выняў дзесяць залатых.
- Вось грошы, а дзе Бурацiна?
Лiсiца некалькi разоў пералiчыла манеты, уздыхнула, аддаючы палавiну кату, i паказала лапай: