- Ну, тады мой прыгожанькi каўпачок...
- Тваiм каўпачком толькi лавiць апалонiкаў... Шукай дурня.
У Бурацiна нават пахаладзеў нос - гэтак яму хацелася трапiць у тэатр.
- Хлопчык, тады вазьмiце за чатыры сольда маю новую азбуку...
- З малюнкамi?
- З ччччароўнымi малюнкамi i вялiкiмi лiтарамi.
- Давай хiба, - сказаў хлопчык, узяў азбуку i неахвотна адлiчыў чатыры сольда.
Бурацiна падбег да тоўстай цёткi i прапiшчаў:
- Паслухайце, дайце мне ў першым радзе бiлет на адзiны спектакль тэатра лялек.
У час паказу камедыi лялькi пазнаюць Бурацiна
Бурацiна сеў у першым радзе i з захапленнем глядзеў на апушчаную заслону.
На заслоне былi намаляваны чалавечкi, якiя танцавалi, дзяўчынкi ў чорных масках, страшныя барадатыя людзi ў каўпаках з зоркамi, сонца, падобнае на блiн з носам i вачыма, i iншыя цiкавыя малюнкi.
Тры разы ўдарылi ў звон, i заслона паднялася.
На маленькай сцэне справа i злева стаялi кардонныя дрэвы.
Над iмi вiсеў лiхтар у выглядзе месяца i адбiваўся ў кавалачку люстэрка, на якiм плавалi два лебедзi, зробленыя з ваты, з залатымi насамi.
З-за кардоннага дрэва выйшаў маленькi чалавечак у доўгай белай кашулi з доўгiмi рукавамi. Яго твар быў абсыпаны пудрай, белай, як зубны парашок.
Ён пакланiўся шаноўнай публiцы i сказаў сумна:
- Добры дзень, мяне завуць П'еро... Зараз мы пакажам вам камедыю пад назвай: "Дзяўчынка з блакiтнымi валасамi, або Трыццаць тры разы па карку". Мяне будуць лупцаваць палкай, даваць аплявухi i бiць па карку. Гэта вельмi смешная камедыя...
З-за другога кардоннага дрэва выскачыў другi чалавек, увесь у клетку, як шахматная дошка.
Ён пакланiўся шаноўнай публiцы:
- Добры дзень, я - Арлекiн!
Пасля гэтага павярнуўся да П'еро i даў яму дзве аплявухi, такiя звонкiя, што ў таго са шчок пасыпалася пудра.
- Ты чаго хныкаеш, дурнiца?
- Я сумны таму, што я хачу жанiцца, - адказаў П'еро.
- А чаму ты не ажанiўся?
- Таму што мая нявеста ад мяне збегла...
- Ха-ха-ха, - зайшоўся ад смеху Арлекiн, - бачылi дурнiцу!..
Ён схапiў палку i адлупцаваў П'еро.
- Як завуць тваю нявесту?
- А ты не будзеш больш бiцца?
- Ну не, я яшчэ толькi пачаў.
- У такiм выпадку яе завуць Мальвiна, або дзяўчынка з блакiтнымi валасамi.
- Ха-ха-ха, - зноў зайшоўся Арлекiн i тройчы ўдарыў П'еро па карку. Паслухайце, шаноўная публiка... Ды хiба бываюць дзяўчынкi з блакiтнымi валасамi?
Але тут ён, павярнуўшыся да публiкi, раптам убачыў на пярэдняй лаўцы драўлянага хлапчука з ротам да вушэй, з доўгiм носам, у каўпачку з кутасiкам...
- Глядзiце, гэта Бурацiна! - закрычаў Арлекiн, паказваючы на яго пальцам.
- Жывы Бурацiна! - залямантаваў П'еро, узмахваючы доўгiмi рукавамi.
З-за кардонных дрэў выскачыла мноства лялек - дзяўчынкi ў чорных масках, страшныя барадачы ў каўпаках, калматыя сабакi з гузiкамi замест вачэй, гарбуны з насамi, падобнымi на агурок...
Усе яны падбеглi да свечак, што стаялi ўздоўж рампы, i, углядаючыся, загаманiлi:
- Гэта Бурацiна! Гэта Бурацiна! Да нас, да нас, вясёлы дураслiвец Бурацiна!
Тады ён з лаўкi скочыў на суфлёрскую будку, а з яе на сцэну.
Лялькi схапiлi яго, пачалi абдымаць, цалаваць, шчыпаць... Потым усе лялькi заспявалi "Польку Птушку":
Птушка польку танцавала
На палянцы ў раннi час.
Нос налева, хвост направа,
Гэта полька Карабас.
Два жукi - на барабане,
Жаба дзьме у кантрабас.
Нос налева, хвост направа,
Гэта полька Барабас.