- Вось i ў гэтай газеце, - сказаў матрос.
- А! - сказаў мiстэр Марвел.
- Вось тут, - працягваў матрос, не зводзячы з мiстэра Марвела настойлiвага i сур'ёзнага позiрку, - надрукавана пра Невiдзiмку.
Мiстэр Марвел скрывiў рот i пачухаў скулу, адчуваючы, што ў яго загарэлiся вушы.
- Чаго толькi не выдумаюць, - сказаў ён слабым голасам. - Дзе гэта, у Аўстралii цi ў Амерыцы?
- Нiчога падобнага, - адказаў матрос, - тут.
- Госпадзi! - усклiкнуў Марвел, уздрыгнуўшы.
- Праўда, не так каб зусiм тут, - сказаў матрос i мiстэр Марвел уздыхнуў з палёгкай, - не ў гэтым самым месцы, дзе мы цяпер сядзiм, але паблiзу.
- Невiдзiмка, - сказаў Марвел. - Ну, а што ён робiць?
- Усё, - сказаў марак, уважлiва разглядваючы Марвела. - Усё што трэба, - дабавiў ён.
- Я ўжо чатыры днi не бачыў газет, - сказаў Марвел.
- Спачатку ён з'явiўся ў Айпiнгу, - сказаў матрос.
- Вось як? - сказаў мiстэр Марвел.
- Там ён з'явiўся ў першы раз, - працягваў матрос, - а адкуль ён узяўся, гэтага, вiдаць, нiхто не ведае. Вось: "Незвычайнае здарэнне ў Айпiнгу". I ў газеце сказана, што гэта ўсё дакладна i верагодна.
- Госпадзi! - сказаў мiстэр Марвел.
- Так ужо, i праўда, дзiўная гiсторыя. I вiкарый, i доктар сцвярджаюць, што бачылi яго зусiм ясна... Дакладней кажучы, не бачылi. Тут пiшуць, што ён жыў у карчме "Кучар i конi" i нiхто, мусiць, спачатку не здагадваўся пра яго няшчасце, а потым у карчме надарылася бойка i ў яго з галавы сарвалi бiнты. Тады i заўважылi, што галава ў яго нябачная. Тут сказана, што яго адразу ж хацелi схапiць, ды яму ўдалося скiнуць з сябе вопратку i ўцячы. Праўда, яму давялося вытрымаць адчайную схватку, у час якой ён нанёс сур'ёзныя раненнi заслужанаму i паважанаму канстэблю, мiстэру Джаферсу, вось як тут сказана. Усё адкрыта, так? Iмёны названы поўнасцю i ўсё такое.
- Госпадзi! - прамовiў мiстэр Марвел, з трывогай азiраючыся па баках i спрабуючы вобмацкам злiчыць грошы ў кiшэнях: яму прыйшла ў галаву дзiўная i вельмi цiкавая думка.
- Як усё гэта дзiўна! - сказаў ён.
- Праўда ж? Проста незвычайна, скажу я вам. Нiколi ў жыццi не чуў аб невiдзiмках. Ды што казаць: у наш час iншы раз чуеш пра такiя рэчы, што...
- I гэта ўсё, што ён зрабiў? - спытаўся Марвел як мага спакайней.
- А гэтага хiба мала? - сказаў матрос.
- Ён не вярнуўся ў Айпiнг? - спытаўся Марвел. - Проста ўцёк, i ўсё?
- Усё, - сказаў матрос. - Мала вам?
- Зусiм дастаткова, - сказаў Марвел.
- Яшчэ б не дастаткова, - сказаў марак, - яшчэ б...
- А таварышаў у яго не было? Нiчога не пiшуць пра гэта? - з трывогай спытаўся Марвел.
- Няўжо вам мала аднаго такога малайца? - спытаўся матрос. - Не, слава табе госпадзi, ён быў адзiн.
Матрос панура пакiваў галавой.
- Нават падумаць агiдна, што ён тут недзе ашываецца! Ён на свабодзе, i, як пiшуць у газеце, мяркуючы па некаторых звестках, можна зрабiць здагадку, што ён накiраваўся ў Порт-Стоў. А мы якраз тут! Гэта ўжо вам не амерыканскi цуд якi-небудзь. Вы падумайце толькi, што ён можа тут натварыць. Раптам ён вып'е лiшняе i надумаецца кiнуцца на вас? А калi ён захоча рабаваць, - хто сумее перашкодзiць яму? Ён можа забрацца куды хочаш, можа красцi, можа прайсцi скрозь палiцэйскую заставу гэтак жа лёгка, як мы з вамi можам уцячы ад сляпога. Яшчэ лягчэй! Сляпыя, гавораць, цудоўна добра чуюць. А калi б дзе было вiнцо, якое яму спадабалася б...
- Так, вядома, становiшча яго вельмi выгаднае, - сказаў мiстэр Марвел. - I...
- Сапраўды, - сказаў матрос, - вельмi выгаднае.
На працягу ўсёй гэтай размовы мiстэр Марвел не пераставаў напружана азiрацца па баках, прыслухваючыся да ледзьве чутных крокаў i стараючыся заўважыць няўлоўныя рукi. Ён, здаецца, гатовы быў прыняць нейкае важнае рашэнне.
Кашлянуўшы ў руку, ён яшчэ раз азiрнуўся, прыслухаўся, потым нахiлiўся да матроса i, панiзiўшы голас, сказаў:
- Справа ў тым, што я выпадкова тое-сёе ведаю пра гэтага невiдзiмку. З прыватных крынiц.
- Ого! - усклiкнуў матрос. - Вы?
- Так, - сказаў Марвел. - Я.
- Вось як! - сказаў матрос. - А дазвольце спытацца...
- Вы будзеце здзiўлены, - сказаў мiстэр Марвел, прыкрываючы рот рукой. - Гэта дзiвосна.
- Яшчэ б, - сказаў матрос.
- Справа ў тым... - пачаў мiстэр Марвел канфiдэнцыяльным тонам. Але раптам выраз яго твару, як па чарадзейству, змянiўся. - Вой! - прастагнаў ён i цяжка заварочаўся на лаўцы; твар яго скрывiўся ад болю. - О-о-ой! прастагнаў ён зноў.
- Што з вамi? - спытаўся спачувальна матрос.
- Зубы баляць, - сказаў мiстэр Марвел i прыклаў руку да шчакi. Потым хутка ўзяў кнiгi. - Мне, бадай што, пара, - сказаў ён i пачаў неяк дзiўна ёрзаць па лаўцы, адсоўваючыся ад свайго субяседнiка.
- Але вы ж збiралiся расказаць мне пра Невiдзiмку, - запратэставаў матрос.
Мiстэр Марвел спынiўся ў нерашучасцi.
- Вутка, - сказаў Голас.
- Гэта вутка, - паўтарыў мiстэр Марвел.
- Дык жа ў газеце напiсана... - сказаў матрос.
- Проста вутка, - сказаў Марвел. - Я знаю, хто ўсё гэта выдумаў. Нiякага няма невiдзiмкi. Хлусня.
- Як жа так? У газеце ж...