- Падстроiў пастку, - сказаў Кемп, - i як дурань паслаў план з пакаёўкай. Проста яму ў рукi.
Эдай цярплiва выслухаў блюзнерства Кемпа. Потым сказаў:
- Ён уцячэ.
- Не, не, - адказаў Кемп.
Зверху пачуўся звон i трэск разбiтага шкла. Эдай заўважыў маленькi рэвальвер, якi тырчаў з кiшэнi Кемпа.
- Гэта ў кабiнеце! - сказаў Кемп i першы стаў падымацца па лесвiцы. Яшчэ не дайшоўшы да сярэдзiны яе, яны зноў пачулi трэск.
У кабiнеце яны ўбачылi, што два вакны з трох разбiты, падлога засыпана асколкамi, а на пiсьмовым стале ляжыць вялiкi камень. Абодва спынiлiся на парозе, гледзячы на разбурэнне. Кемп зноў вылаяўся, i ў тую ж хвiлiну трэцяе акно трэснула, быццам стрэлiлi з пiсталета, i на падлогу са звонам пасыпалiся асколкi.
- Навошта гэта? - сказаў Эдай.
- Гэта пачатак, - адказаў Кемп.
- А залезцi сюды няма нiякай магчымасцi?
- Нават кошка не залезе, - адказаў Кемп.
- Аканiц няма?
- Тут няма. Ва ўсiх нiжнiх пакоях... Ого!
Знiзу данёсся звон разбiтага шкла i трэск дошак пад цяжкiм ударам.
- Каб яго чорт узяў, - сказаў Кемп. - Гэта, напэўна... так, гэта ў спальнi. Ён збiраецца апрацаваць увесь дом. Дурань ён. Аканiцы зачынены, i шкло будзе падаць знадворку. Ён парэжа сабе ногi.
Яшчэ адно акно абвясцiла аб сваiм разбурэннi. Кемп i Эдай стаялi на пляцоўцы, не ведаючы, што рабiць.
- Вось што, - сказаў Эдай, - дайце мне палку цi што-небудзь падобнае: я схаджу ва ўпраўленне i загадаю прыслаць сабак. Тады мы яго зловiм.
Яшчэ адно акно разбiлася на друзачкi.
- Цi няма ў вас рэвальвера? - спытаўся Эдай.
Кемп сунуў руку ў кiшэнь i сумеўся.
- Не, - адказаў ён, - ва ўсялякiм выпадку няма лiшняга.
- Я прынясу яго назад, - сказаў Эдай. - Вы ж тут у бяспецы.
Кемп, прысаромлены, аддаў рэвальвер.
- Цяпер пойдзем адчыняць дзверы, - сказаў Эдай.
Пакуль яны стаялi ў прыхожай, не адважваючыся падысцi да дзвярэй, адно з вакон у спальнi першага паверха затрашчала i загрымела. Кемп падышоў да дзвярэй i пачаў як мага асцярожней адсоўваць завалу, твар яго быў некалькi бляднейшы, чым звычайна.
- Выходзьце хутка, - сказаў Кемп.
Яшчэ секунда, i Эдай быў ужо на ганку, а Кемп зноў засунуў завалу. Эдай памарудзiў крыху: стаяць, прысланiўшыся спiной да дзвярэй, было ўсё-такi спакайней, потым выпрастаўся i цвёрда закрочыў унiз па прыступках. Ён перасек поплаў i прыблiзiўся да веснiчак. Здавалася, па траве пранёсся ветрык. Штосьцi зашавялiлася побач з iм.
- Пачакайце хвiлiну, - вымавiў Голас.
Эдай спынiўся як укопаны, рука яго моцна сцiснула рэвальвер.
- У чым справа? - сказаў Эдай, бледны i пануры; кожны нерв яго быў напружаны.
- Вы зробiце мне вялiкую ласку, калi вернецеся ў дом, - сказаў Голас таксама панура i напружана, як i Эдай.
- Вельмi шкадую, - сказаў Эдай некалькi ахрыплым голасам i правёў языком па перасохлых губах. Голас быў, як яму здавалася, злева ад яго. А што, калi паспрабаваць шчасця i стрэлiць?
- Куды вы iдзеце? - спытаўся Голас. Яны абодва зрабiлi рэзкi рух, i з расхiнутай кiшэнi Эдая блiснуў на сонцы рэвальвер.
Эдай адмовiўся ад свайго намеру i задумаўся.
- Куды я iду, - прамовiў ён павольна, - гэта мая справа.
Не паспеў ён вымавiць гэтыя словы, як нябачная рука абхапiла яго за шыю, у спiну ўперлася калена, i ён упаў дагары. Выцягнуўшы неяк рэвальвёр, ён стрэлiў наўздагад; у тую ж секунду ён атрымаў моцны ўдар у зубы i рэвальвер вырвалi ў яго з рук. Ён зрабiў марную спробу ўхапiцца за нябачную нагу, якая адразу ж выслiзнула, паспрабаваў устаць i зноў упаў.
- Чорт! - сказаў Эдай.
Голас рассмяяўся.
- Я забiў бы вас, ды шкада трацiць кулю, - сказаў ён.
Эдай убачыў у паветры перад сабою, футаў за шэсць, дула рэвальвера.
- Ну? - сказаў Эдай.
- Устаньце, - сказаў Голас.
Эдай падняўся.
- Смiрна! - загадаў Голас i працягваў цвёрда: - Кiньце ўсе свае намеры. Помнiце, што я ваш твар добра бачу, а вы мяне не бачыце. Вярнiцеся ў дом.
- Ён мне не адчынiць дзверы, - сказаў Эдай.
- Вельмi шкада, - сказаў Невiдзiмка. - З вамi я не спрачаўся.
Эдай зноў лiзнуў языком па вуснах. Ён адвёў позiрк ад рэвальвера, убачыў воддаль мора, вельмi сiняе i цёмнае ў бляску паўдзённага сонца, шаўкавiстыя зялёныя ўзгоркi, белы скалiсты мыс, шматлюдны горад, - i раптам адчуў, якое цудоўнае жыццё. Ён перавёў позiрк на маленькi металiчны прадмет, якi вiсеў памiж небам i зямлёй за шэсць футаў ад яго.
- Што ж мне рабiць? - змрочна спытаўся ён.
- А мне што рабiць? - спытаўся Невiдзiмка. - Вы прывядзеце падмогу. Не, давядзецца вам вярнуцца назад.