- Во! А каму я печ кiну. Цэлы дзень са старым сварымся - то я кажу яму, каб пасунуўся на пяколак, то ён мне. А ўсё ж нейкi рух.
На сваiм
Папрасiўся чалавек пагрэцца ў хату. Як грэцца дык грэцца. Ужо й ноч надыходзiць. Цярплiвыя гаспадары кажуць, каб начаваў, бо самiм адпачываць хочацца, а госьць на сваiм стаiць:
- Хоць да дня дабуду, а начаваць ня буду!
Важна захаваць прынцып.
Студэнтка
Iлонка адну зьмену была ў пiянерскiм лагеры недзе каля Кублiчаў. Адбыла. Прыехала. Пытаемся:
- Якая ў вас пiянерважатая была?
- Студэнтка, што ня паступiла ў iнстытут.
Бяседа
Марушка нябыццам сур'ёзна казала:
- Лепей бяседы няма, чьм хаўтуры: ня трэба нi дары, нi грошы. Сеў, напiўся, пад'еў - хочаш, кажы дзякуй, хочаш - не. Бо, як памрэць чалавек, каб хто ў хаце памог, а як за стол - дзьверы ня счыняюцца.
Показка сумна жартуе: наеўся, як дурань на хаўтурах.
Што зварыць
Некалi мама мая пыталася ў Iлонкi:
- Што зварыць, што хутчэй, цi булён з клёцкамi?
Унучка адказала бабулi:
- Булён, бо ён даўжэй варыцца.
Абы ня есьцi.
Iдылiя
Прыйшлi жонкi адведаць сваiх мужыкоў партызанаў блiзка да перадавой. Адзiн выпiў, закусiў усiм хатнiм дый заснуў. Хропат аж сьцены гайдае, а жонка над iм сядзiць расчуленая. Спатканьне цёплае.
Другая жонка кажа свайму:
- Iванька, ты б дамоў прыехаў, курка б яечка зьнясла, ты б зьеў.
Лiрыка крутая, як цяпер кажуць. Круцей за яйка, зваранае ўкрутую.
Дома
На вушацкiм з дазволу сказаць базарчыку бабка прадае цыбулю, кроп. Прапануе нейкаму местачкоўцу са служылых. Той адмаўляецца:
- Шчаўя няма каму варыць, жонка ня дома.
- Ат, знойдзiцца. На адной сьвет клiнам ня сышоўся.
Суседка па гандляваньню пытаецца:
- А ў цябе, бабка, дзед ёсь?
- Мой ужо трыццаць гадоў як дома.
Клопат жыцьця й фiласофiя быцьця - ўсё разам, упоплечкi, як гэтыя старыя.
Хвантазiя
Фiгурнае катаньне глядзяць па тэлевiзару мама, суседкi, сусед Трахiм, Арынiн сын Васiль. Арына, мамiна сяброўка, дрэмле, але праз сон дае нейкiя каментары. Трахiм дрэмле, а пасьля:
- Васька, тваю маць, дык гэта ж хвантазiя! Ты ж так паспрабуй бяз канькоў зробiць. А то з канькамi й так.
У слове хвантазiя - i хватаньне, i хвась, i захопленасьць. Дадушы, ня хвунт разынак.
Як музыка
Распавядае адна пра пьянага мужыка:
- Як даў у палiчку, усе шкляначкi ў цурачкi, усе кубкi ў цуры.
Як музыка гучыць расповяд. А на справе гучала ня так ласкава. Слова ўсё можа й агрубiць, i абласкавiць.
Па-мацi
У Вушачы местачкоўка даганяе нейкага дзядзьку й гукае ўголас:
- Васiлевiч! Васiлевiч!..
Той iдзе i ня чуе. Махнула рукой:
- Ат, стуiбень!
Прыстоiла.
Зазвычай па-бацьку клiчуць хоць маленькiх, ды "карчоў" (так у нас завуць начальнiкаў) i яшчэ магазiншчыцаў, крамнiцаў, у мястэчку асаблiва.
Можа, каб адразу пачала клiкаць па-мацi, пачуў бы...
Наперасьцiгi