- Кумка мая, пасядзiм, пагаворым аб людцах, а людцы аб нас даўно гавораць.
Зразумелы клопат: ня адстаць, перагнаць, пайсьцi, як вушацкiя кажуць, наперасьцiгi.
Ацанiла
Марушка слухае па радыё выступленьне дэпутата, заўважае:
- Во, язык, мусiць, на кавадлi адкавалi - цэлы вечар лапочаць.
Як таму ваўку з казкi пра казу й казьлянятак.
Прыбабунькi
(кнiга "Здубавецьця")
Гэтае ўшацкае слова, у якiм гучыць i байка, i бабуля, i булькат каменьчыка, кiнутага ў крутавiр усьмешкi i прасьмiшкi, аб'ядноўвае такiя навуковыя паняцьцi, як прыказкi, прымаўкi, каламбуры альбо досьцiпы, са мною змалку хадзiла, бо прыбабунькi ў мамы маёй былi на кожным кроку, на першым прыскоку.
З матчынай хаты яны пайшлi са мной, каб грэць, бадзёрыць, надзеiць мяне ў халоднай дарозе жыцьця.
Пад'ялдычкi
На Андрэеве медзьвядзя забiлi,
Прадалi, грошы ўзялi,
Шапку купiлi.
Бай мерыў на нагу,
Пацубай на руку,
А насяру табе на галаву.
- Ну.
- Х.. гну, дуга будзiць.
- Куды?
- У сраку па жалуды.
- Натрасу й табе прынясу.
- Пакажы.
- У казы пад хвастом паглядзi.
- Хлеба.
- Падскоч пад неба.
- Скарэй!
- Калi скарэў, дык памыйся.
- Крыж на крыжы.
- Калi знаеш, нi кажы.
- Клубок.
- Скульля табе ў бок!
- Што казе будзiць,
- Як год прыбудзiць?
- Другi пойдзiць.
- Хлеб соль!
- Ядзiм ды свой.
- Добры вечар!
- Добра лечыў, ды памёр.
- Спакойнай ночы!
- Бачыць шпаковы вочы ды глядзець на палок, каб цябе чорт павалок.
- Па што, воўча?
- Па апошняе.
- Адкуль?
- З-пад кур, петухоў сын.
- Калi?
- Ня калi, а жывых пушчай!
- Гразь, гразь, чаму ты ня гарыш?
- Я б гарэла, каб ня была карэла.