Мацуйся, любы браце Вастравух.
Яўхіміха.
Трымайцеся спакойна, мужыкі!
Хрыстос над вамі. Ён, пакутных, вас
Каля сябе пасадзіць.
Яўхім.
Ціху табе
З тваім Хрыстом. Не мог падмогі даць
На памагатых д’ябла.
Яўхіміха.
Не блюзнер!
Яўхім.
Чаго блюзнерыць? Я яшчэ не знаю.
Ці ёсць ён, бог?
Юнген. А што ты, хаме, зведаў?
Яўхім.
А тое! Краем правіць Сатана.
Ты, капітан, і твой Мураш Паскудны,
I ваша банда, і царок ваш снулы.
Ты пачакай, яму яшчэ за нас
Павытаргаюць ногі са...спіны.
Вастравух. То спраўдзіцца.
Юнген. Салдаты! Закапаць!
Паступова сыплецца з-пад рыдлёўкі зямля. Загаласілі бабы.
Яўхім.
Цыц, бабы, не рвіце наша сэрца.
Спакойна дайце нам сустрэць канец
I весела...
Гарэліха. Змоўч, людзі... з імі бог...
Яўхіміха.
А гэтым – гонару занадта многа,
Каб перад імі плакаць... Змоўч, народ.
Цяпер цішыня вісіць над галовамі людзей. Зямля дастае смяротнікам амаль да плячэй.
Вастравух (Яўхіму). Бачыш, а ты мяне засячы хацеў... “Пан, пан...” У адной зямлі... стаяць будзем.
Яўхім. А можа, табе і лягчэй было б?
Вастравух. Ну не. Памерці растаптаным, як я тады? Так я хаця чосу ім даў...
Заруба вышэй за ўсіх, астатнім зямля дастае да рота.
Яўхім. Гэй, Заруба, ты й тут выгадаў... каб я табе прысніўся.
Заруба. Прысніся, брат, я тады адразу ўваскрэсну. Ад жаху.
Зямля падае Зарубу на галаву. Ён адплёўваецца.
Эй, афіцэр, каўбаса гарохавая... Можа быць у смяротніка апошняе жаданне?
Юнген. Ну?
Заруба. Я служыў паручнікам. Ты – капітан. Ці нельга саст упіць сваё месца старэйшаму па чыну?
I ўсё. Замест людзей – капец зямлі.
Юнген (да натоўпу). Ну як?
Маўчанне.
Задні пакой за модным магазінам, які належыць Юзэфе Яневіч. Пад манекенамі доўгія рагожныя цюкі са зброяй. Тут жа сядзіць Арсень, узброены лупай; рэжа на гуме штамп, робячы пробныя водціскі. Кастусь сядзіць за сталом, гамонячы з Каралінай, Чортавым Бацькам, Марцявічусам. Кастусь скандуе.
Кастусь. Сачыніцель папулярных баек, з камітэта адказны таварыш, паважаны Арсенька Станевіч...
Арсень. Чаго табе?