Вітаўт. То – вы...
Лосеў. О-ой, друг... Падумайце над прычынай, чаму вас піхаюць у небяспечныя месцы, як цар Давід – Урыю... Ну, там зразумела, жонка Урыі спадабалася цару... А вы?
Вітаўт здрыгануўся, і Лосеў заўважыў гэта.
А можа, і сапраўды жанчына. Вы ж малады, прыгожы, адважны... словам, небяспечны.
Вітаўт (з ноткай хістання). Не.
осеў. Т-та-ак... Жанчын вы не дзя-лі-лі... А як наконт славы?
Вітаўт. Мы не кар’ерысты.
Лосеў. Рэвалюцыя – адна з самых хуткіх кар’ер. Няхай за кошт рызыкі... I раптам – побач мацнейшая фігура...
Вітаўт. Н-не...
Лосеў (з узрастаючай упэўненасцю). Ён мог заўважыць, што пешка стала прахадною і можа зрабіцца ферзём паўстання.
Вітаўт. Не хлусіце на высакародных людзей.
Лосеў. Крый божа. Я ж і не пытаюся імён... Не скажаце. Не з тых... Скончым допыт... Толькі ў пратакол запішу. (Піша.)
На Вітаўта з кожнай хвілінай страшней глядзець.
(Разважліва.) Подла... Адкупіліся вашай галавой... Прахадная пешка. Ведалі, што не прадасцё, загінеце адзін... I загінеце адзін... I загінеце... Слаўны, мужны вы чалавек. (Піша.) Стары метад гнюсных палітыкаў. Урыю – пад стрэлы, лаўры ягоныя – на чало, жанчыну – да сябе ў ложак... (Амаль пад нос.) Магчыма, якраз цяпер... Такія гэта ўмеюць...
Вітаўт. Не! Не! Не!
I тут Лосеў устае, нагінаецца, у вачніцах яго цені.
Лосеў. І-мя?!
Вітаўт. Я ненавіджу! Я заўсёды ненавідзеў яго!
Лосеў. І-мя-а!
Вітаўт. Жыў пад прозвішчам Макарэвіча. Цяпер? Здаецца... Ві-т а-жэ-нец.
Лосеў. Імя!
Вітаўт. Жыве ў Свентаянскіх мурах.
Лосеў. Імя.
Вітаўт. Кастусь Каліноўскі.
АКТ ТРЭЦІ
КАРЦІНА АДЗІНАЦЦАТАЯ
Абсерваторыя ў Свентаянскіх мурах. Старадаўнія зорныя сферы, бронзавы секстант , тэлескопы. У цёмных кутах таямніча пабліскваюць сімвалы знакаў задыяка. На ўсім пячаць занядбанасці. За вокнамі начны заснежаны дворык Пачобута. Сходы вядуць на падмосткі да двух тэлескопаў у невялічкіх вежах з купаламі. Створкі аднаго купала трошкі рассунутыя, і ў шчыліну відаць зімовае зорнае неба. Вызарыла буйна. На мароз... У абсерваторыі Каліноўскі, Чортаў Бацька і Марцявічус. Пархвен гадуе жмудзіна.
Кастусь. Ціха ў цябе. А я за два крокі, а шум.
Марцявічус. Чаму сапраўды ціха?
Кастусь. Былы універсітэт . Мікалай яго закрыў. I абсерваторыя пасля пажару не працуе.
Марцявічус. Такая безліч залаў – і на замку...
Кастусь. То і добра. Табе тут бяспечна, хоць “Бітву” танцуй.
Марцявічус. Не кажы... Быццам людзі вымерлі на зямлі... Нават зоры – непатрэбны... Нібы паўсюль пустыня, адзін я жывы.
Кастусь. Яны гэтага і хочуць, пустыні... Дай ім волю – яны нас назаўжды ад зор адвадзяць.
Паўза.
Маеш рацыю: пустыня... Адвучылі на зоры глядзець... Час такі...
Чортаў Бацька. А будзе іншы час?
Кастусь. Павінен быць.
Марцявічус (лёг на спіну). А я ўсімі начамі гляджу на зоры... Тысячы светаў... Часам гляджу ў тую трубу: Стажары, Батыеў Шлях... А месяц такі васпаваты.
Чортаў Бацька. Ёсць там людзі?
Кастусь. Ніхто не ведае. Можа, і ёсць.
Марцявічус. Цікава, ці так дрэнна яны жывуць, як мы тут, на зямлі.
Кастусь. Напэўна, не. Так дрэнна, як мы, людзі жыць не павінны... Караліна нешта спазняецца...
Аднекуль знадворку, як воўчае выццё, чуюцца галасы. Першы да спуду блізка, іншыя – далей і далей. “Слухай! Слухай! Слу-ха-а-й!” Вакол палаца пераклічка.
Вось пачнеш ты храпці, а Мураш пачуе. Ты, Бронюс, не храпі... Баюся за яе...
Марцявічус. Вакол яны, сволачы. Абклалі.
Кастусь. Нічога. Будзе час: яны будуць усярэдзіне, а мы – вакол.
Марцявічус. А пакуль нам як выйсця няма.
Кастусь. Ёсць. (Паказвае на неба.) Гэтага яны ў нас не адбяруць.