(skuiĝas de eksciteco) Mi naskis lin en la mondon sub nedirebla turmento. Sed mi portis ĉion kun ĝojego pro vi.
ALLMERS
(varme) Ho jes, jes, tion mi ja scias.
(decide) Sed per tio ĝi havu finon. Mi volas vivi la vivon. Kune kun vi. Tute kun vi. Mi ne povas ekzisti nur kiel la patrino de Eyolf. Nur tio. Nenio pli. Mi ne volas , mi diras! Mi ne povas! Mi volas esti ĉio por vi! Por vi, Alfred!
Sed tio vi ja estas , Rita. Tra nia infano –
Ho, naŭzigaj, tepidaj parolturniĝoj –. Nenio alia. Ne do, tiaĵo ne estas por mi . Mi estis taŭga por fariĝi patrino al la infano, sed ne por esti patrino de ĝi. Vi devas preni min kiel mi estas, Alfred.
ALLMERS
Vi tamen kore ŝatis Eyolf antaŭe.
RITA
Mi kompatis lin. Ĉar vi malzorgis lin. Nur igis lin legi kaj muele lerni. Preskaŭ neniam vidis lin.
ALLMERS
(kapsignas malrapide) Ne; mi estis blinda. La tempo ne estis por mi alveninta –
(rigardas lin) Sed nun ĝi do estas veninta?
ALLMERS
Jes, nun fine. Nun mi vidas, ke la plej alta, kion mi havas por fari en la mondo, estas esti vera patro por Eyolf.
Kaj por mi ? Kion vi volas esti por mi?
ALLMERS
(milde) Vin mi daŭrigos ami. En silenta intimeco. (Li provas kapti ŝiajn manojn.)
RITA
(evitas lin) Mi ne ŝatas vian silentan intimecon. Mi volas havi vin tute kaj plene! Kaj sola! Tiel kiel mi havis vin en la unuaj, ravaj, ŝvelantaj tagoj. (impete kaj malmole) Neniam en la mondo mi lasas min regali per restaĵoj kaj postlasaĵoj, Alfred!
ALLMERS
(kvietanima) Ŝajnas al mi, ke povus esti sufiĉe riĉe da feliĉo ĉi tie por ĉiuj tri, Rita.
RITA
(moke) Sekve vi estas malpostulema. (eksidas ĉe la tablo maldekstre) Aŭskultu nun jenon.
ALLMERS
(alproksimiĝas) Nu? Kio estas?
RITA
(rigardas lin per okulo perdinta la brilon) Kiam mi ricevis vian telegramon hieraŭ vespere –
– mi vestis min blanke –
ALLMERS
Jes, mi vidis ke vi estas blanke vestita, kiam mi venis.
RITA
Libere faligis la harojn –
ALLMERS
Vian riĉe odorantan hararon –
RITA
– tiel ke ĝi ondis malsupren laŭ la nuko kaj la dorso –
ALLMERS
Mi vidis. Mi vidis. Ho kiel delikata vi estis, Rita.
RITA
Estis rozkoloraj ŝirmiloj super ambaŭ lampoj. Kaj ni estis solaj, ni du. La solaj maldormaj en la tuta domo. Kaj estis ĉampana vino sur la tablo.
ALLMERS
El ĝi mi nenion trinkis.
(rigardas lin amare) Ne, estas vero. (ridas akre) "Vi havis ĉampanon, eĉ ne tuŝis ĝin ", – kiel estas skribite.
(Ŝi ekstaras de la apogseĝo kaj iras kvazaŭ laca al la sofo, kaj eksidas duone kuŝanta.)
ALLMERS
(iras trans la planko kaj haltas antaŭ ŝi) Mi estis tiel plena de sinceraj pensoj. Mi estis decidinta paroli kun vi pri nia estonta vivo, Rita. Kaj unue kaj ĉefe pri Eyolf.
RITA
(ridetas) Tion vi ja ankaŭ faris, kara –