Jes, mi tiel faros. Mi ĵetos min rekte inter la brakojn de – de la unua venanta!
ALLMERS
(rigardas ŝin varme kaj skuas la kapon) Tion vi neniam faros, – vi mia sincera, fiera, fidela Rita.
RITA
(metas la brakojn ĉirkaŭ lian kolon) Ho, vi ne scias, kion mi povus fariĝi, se vi, – se vi ne plu ŝatus min.
ALLMERS
Ne plu ŝatus vin, Rita? Imagu ke vi povus diri tiaĵon!
RITA
(duone en rido malkaptas lin) Mi povus ja elĵeti miajn retojn por li, – tiu vojkonstruisto, kiu vagas ĉi tie.
ALLMERS
(malpezigita) Ah, dank' al Dio, – vi do ŝercas.
RITA
Tute ne. Kial ne same bone li, kiel kiu ajn alia?
ALLMERS
Ne, ĉar li jam estas sufiĉe ligita!
RITA
Des pli bone! Ĉar tiaokaze mi prenus lin de iu alia. Estas ja la sama kion Eyolf faris kontraŭ mi.
Ĉu vi diras, ke nia eta Eyolf tion faris?
RITA
(kun la montrofingro streĉita al li) Jen vidu! Jen vidu! Tuj kiam vi nur mencias la nomon de Eyolf, vi fariĝas mola, kaj vibras la voĉon! (minacante pugnigas la manojn) Ho, mi preskaŭ tentiĝus deziri ke – nu!
ALLMERS
(rigardas ŝin time) Kion vi dezirus, Rita –
RITA
(impete foriras de li) Ne, ne, ne, – tion mi ne diras al vi! Neniam!
ALLMERS
(proksimiĝas al ŝi) Rita, mi petegas al vi, – pro vi kaj pro mi, ne lasu vin tenti al io malbona.
(Borghejm kaj Asta venas de la ĝardeno. Ambaŭ estas en regata animskuo. Aspektas serioze kaj timigitaj, Asta restas staranta ekstere sur la verando. Borghejm eniras la ĉambron.)
BORGHEJM
Jen vidu. Nun fraŭlino Allmers kaj mi iris nian lastan promenadon kune.
RITA
(ekmire) Ah! – Kaj ne sekvas iu pli longa vojaĝo post la promenado?
Jes, por mi sola.
(ekrigardas sombre al Allmers ) Ĉu vi aŭdas tion, Alfred? (turnas sin al Borghejm ) Mi kuraĝas veti, ke estas malicaj okuloj, kiuj ludis ruze pri vi.
BORGHEJM
(rigardas ŝin) Malicaj okuloj?
RITA
(kapsignas) Malicaj okuloj, jes.
BORGHEJM
Ĉu vi kredas pri malicaj okuloj, sinjorino Allmers?
RITA
Jes, mi komencis kredi pri malicaj okuloj nun. Pleje pri malicaj infanokuloj.
ALLMERS
(agitigita, flustras) Rita, – kiel povas vi, –!
RITA
(duonlaŭte) Estas vi kiu faras min malica kaj malbela, Alfred.
(Fora, eturdita kriado aŭdiĝas de malsupre ĉe la maro.)
BORGHEJM
(iras al la vitra pordo) Kia bruo estas tio –?
ASTA