ALLMERS
Kio tio povas esti? (Momenton li elrigardas.) Certe la stratbuboj, kiuj petolas.
BORGHEJM
(vokas elen trans la barilon) Aŭdu vi knabetoj tie sube! Kio okazas?
(Pluraj aŭdiĝas respondi malklare samtempe.)
Ili diras ke estas infano, kiu dronis.
Eta knabo, ili diras.
ALLMERS
Ho, ili povas ja ĉiuj naĝi.
RITA
(krias en timo) Kie estas Eyolf!
ALLMERS
Nur trankvile. Trankvile. Eyolf estas ja ludanta en la ĝardeno.
ASTA
Ne, en la ĝardeno li ne estas –
(kun supren etendataj brakoj) Ho, ke ne estas li!
BORGHEJM
(aŭskultas kaj vokas malsupren) Kies infano estas, vi diras?
(Malklaraj voĉoj aŭdiĝas. Borghejm kaj Asta eligas sufokitan krion, kaj ekkuras malsupren tra la ĝardeno.)
(en anima timo) Ne estas Eyolf! Ne estas Eyolf, Rita!
RITA
(sur la verando, aŭskultante) Tŝ; silentu! Lasu min aŭdi kion ili diras! (Rita fuĝas kun tranĉanta krio enen en la ĉambron.)
ALLMERS
(post ŝin) Kion ili diris?
RITA
(glitfalas apud la apogseĝo) Ili diris: La lambastono flosas!
ALLMERS
(preskaŭ lamigita) Ne! Ne! Ne!
(raŭke) Eyolf! Eyolf! Ho, ili devas savi lin!
ALLMERS
(duone freneza) Aliaĵo ne eblas! Tia kara vivo! Tia kara vivo!
(Li kuregas malsupren tra la ĝardeno.)
(Malgranda, malvasta valo en la arbaro de Allmers malsupre ĉe la marbordo. Altaj, maljunaj arboj maldekstre klinas sin super la loko. Malsupren laŭ la deklivo en la fono fluegas rivereto, kiu malaperas inter la ŝtonoj ĉe la rando de la arbaro. Vojeto serpentumas apude laŭ la rivereto. Dekstre staras nur kelkaj opaj arboj, inter kiuj videtiĝas la fjordo. Antaŭe vidiĝas la angulo de boatejo kun surteren tirita boato. Sub la maljunaj arboj maldekstre staras tablo kun benko kaj kelkaj seĝoj, ĉio farita el maldikaj betultrunkoj. Estas peza, pluvema tago kun drivantaj nebulnuboj.)
(Alfred Allmers , vestita kiel antaŭe, sidas sur la benko apogante la brakojn sur la tablo. Lia ĉapelo kuŝas antaŭ li. Li fiksrigardas senmove kaj spirite forestante rekte antaŭen super la akvon.)
(Iom poste venas Asta Allmers malsupren laŭ la arbara vojeto. Ŝi portas malfalditan pluvŝirmilon.)
ASTA
(proksimiĝas al li silente kaj gardeme) Vi ne devus sidi ĉi tie malsupre en la nuba vetero, Alfred.
ALLMERS
(kapsignas malrapide sen respondo)
ASTA
(kunfaldas la pluvŝirmilon) Mi iris longe por serĉi vin.
(translokigas seĝon kaj sidigas sin apud li) Ĉu vi longe sidis ĉi tie? La tutan tempon?
ALLMERS
(ne respondas; post iom li diras:) Ne, mi ne povas tion imagi. Ŝajnas al mi, ke estas tute neebla, – tio ĉi.
ASTA
(konsolante metas la manon sur lian brakon) Vi malfeliĉa Alfred.
ALLMERS
(fiksrigardas ŝin) Estas do vero, ĉu, Asta? Aŭ ĉu mi fariĝis freneza? Aŭ mi nur sonĝas? Ho, se estus nur sonĝo! Imagu kiom feliĉege, se mi nun vekiĝus!
ASTA