Kion jen vi havas, Asta?
ASTA
(prenas lian ĉapelon) Pecon da nigra krepo.
Rita petis min. Permesu?
ALLMERS
Ho jes; volonte por mi. (Ŝi kudras la krepon sur la ĉapelon.)
ALLMERS
(sidas ŝin rigardante) Kie estas Rita?
ASTA
Ŝi iom promenadas supre en la ĝardeno, mi kredas. Borghejm estas kun ŝi.
ALLMERS
(iom surprizita) Ĉu? Borghejm estas ĉi tie ankaŭ hodiaŭ?
ASTA
Jes. Li venis per la meztaga trajno.
(kudras) Li tiom kore ŝatis Eyolf.
ALLMERS
Borghejm estas fidela ulo, Asta.
(kun silenta varmo) Jes, fidela li vere estas. Tio certas.
ALLMERS
(fiksas la rigardon sur ŝin) Funde vi vere ŝatas lin.
Sed tamen vi ne povas decidigi vin –?
(interrompante) Ho, kara Alfred, ne parolu pri tio!
ALLMERS
Jes, jes, – diru al mi nur kial vi ne povas –?
ASTA
Ho ne, ne! Mi petas vin sincere. Ne demandu min. Ĉar estas malagrable por mi. – Jen. Nun la ĉapelo estas preta.
Kaj jen estas la maldekstra brako.
ALLMERS
Ĉu ankaŭ tiu havu krepon?
ASTA
Jes, tio estas konveneco.
ALLMERS
Nu, – do faru kion vi volas.
(Ŝi proksimiĝas kaj komencas kudri.)
ASTA
Tenu la brakon trankvila. Por ke mi ne piku vin.
ALLMERS
(kun duona rideto) Tio estas kiel frue en antaŭaj tagoj.
ASTA
Jes, ŝajnas al vi, ĉu?
ALLMERS
Kiam vi estis malgranda knabino, vi ankaŭ sidis tiel pretigante miajn vestaĵojn.
ASTA
Kiom eble bone, jes.
ALLMERS
La unua aĵo, kiun vi kudris por mi, – ankaŭ ĝi estis nigra krepo.
Ĉirkaŭ la studentan ĉapon. Kiam patro formortis de ni.
ASTA
Ĉu mi tiam kudris? Imagu, tion mi ne memoras.