Ho ne; tiam vi ja estis malgranda.
ASTA
Jes, tiam mi estis malgranda.
ALLMERS
Kaj du jarojn poste, – kiam ni perdis vian patrinon, – vi kudris grandan brakkrepon ankaŭ por mi.
ASTA
Mi opiniis ke tiel estu.
ALLMERS
(frapetas ŝian manon) Jes, jes, estus ja ankaŭ tiel, Asta. – Kaj kiam ni jen staris solaj en la mondo, ni du –. Ĉu vi jam finis?
ASTA
Jes. (kunmetas la kudraĵojn) Estis tamen feliĉa tempo por ni, Alfred. Ni du solaj.
ALLMERS
Jes, estis. Eĉ se severe ni penegis.
(pli vivece) Ho, vi vere penegis viamaniere, ankaŭ vi, – (ridetas) vi, mia kara fidela – Eyolf.
ASTA
Hu, – ne memorigu al mi tiun stultaĵon pri tiu nomo.
ALLMERS
Nu, se vi naskiĝus knabo, vi nomiĝus Eyolf.
ASTA
Jes, okaze se, jes. Sed kiam vi fariĝis studento –. (ridetas senpere) Imagu ke vi tamen povis esti tiel infaneca.
ALLMERS
Ĉu estis mi, kiu estis infaneca!
ASTA
Jes, vere ŝajnas al mi tiel nun, kiam mi rememoras. Ĉar vi hontis ĉar vi ne havis fraton. Nur fratinon.
ALLMERS
Ne; vere estis vi, kara. Vi hontis.
ASTA
Nu ja, iom, ankaŭ mi, eble. Kaj mi kvazaŭ bedaŭris vin –
ALLMERS
Jes, vi certe faris. Kaj jen vi retrovis miajn malnovajn knabovestaĵojn –
ASTA
La belajn dimanĉvestaĵojn, jes. Ĉu vi memoras la bluan bluzon kaj la genupantalonojn?
ALLMERS
(liaj okuloj ripozas sur ŝi) Kiom bone mi memoras, kiam vi surtiris kaj portis ilin.
ASTA
Jes, sed tion mi nur faris, kiam ni estis solaj hejme.
ALLMERS
Kaj kiom seriozaj kaj gravaj ni estis, Asta. Kaj mi ĉiam nomis vin Eyolf.
ASTA
Tamen Alfred, tion ĉi vi neniam rakontis al Rita, ĉu?
ALLMERS
Jes, mi opinias, ke iam mi rakontis.
ASTA
Ne do, Alfred, kiel povis vi fari!
ALLMERS
Ho, jen vidu, – oni ja rakontas ĉion al sia edzino – preskaŭ.
ASTA
Jes, oni ja eble tion faras, mi komprenas.
ALLMERS