Jes, eble ne estis juste de mi. Sed –
RITA
Nu, nu, nu, – vi havas ja la lernejon tie en la urbo. (ridetas) Kaj nia vojkonstruisto – li estis ja forvojaĝinta, ankaŭ li.
ASTA
Ho, lasu nun tion, Rita!
RITA
Nu ja do. Ni lasu la vojkonstruiston. – Sed kiom mi sopiris por Alfred! Tia malpleneco! Forlasita, en dezerto! Hu, aspektis kvazaŭ iu estus enteriĝinta en la domo –!
ASTA
Nu, bona Dio, – nur ses aŭ sep semajnojn –
RITA
Jes, sed memoru, ke Alfred neniam antaŭe estis for de mi. Eĉ ne tagnokton. Neniam en ĉiuj tiuj dek jaroj –
ASTA
Ne, sed tial mi opinias, ke vere ne tro frue estis, ke li ĉi-jare iom elvenis. Li devus fari montaran ekskurson ĉiun someron. Tion li estus devinta.
(duone ridetante) Ak do, vi facile parolas, vi. Se mi estus tiom – tiom saĝa kiel vi, mi eble lasus lin libera pli frue – eble. Sed ŝajnis al mi, ke mi ne povis, Asta! Aspektis al mi, kvazaŭ mi neniam plu revidus lin. Ĉu vi tion ne komprenas?
ASTA
Ne. Sed eble estas pro tio, ke mi mem havas neniun por perdi.
RITA
(kun ŝercema rideto) Vere neniun – ĉu?
ASTA
Ne laŭ mia scio. (interrompante) Sed diru, Rita, – kie estas Alfred? ĉu li ankoraŭ dormas?
RITA
Ho, ne. Li ellitiĝis same frue hodiaŭ, kiel li kutimas.
ASTA
Nu, kaj do li verŝajne ne estis tro laca.
RITA
Jes, ĉi-nokte. Kiam li venis. Sed nun li havis Eyolf ene ĉe si pli ol unu horon.
ASTA
La kompatinda, eta, pala knabo! Ĉu li nun denove komencu lernadi kaj lernadi?
RITA
(levante la ŝultrojn) Vi scias, ke estas kiel Alfred deziras.
ASTA
Jes, sed mi opinias, ke vi devus tion kontraŭstari, Rita.
RITA
(iom senpacienca) Ne, – kiel do vi pensas, – en tio mi vere ne povas min enmiksi. Tiujn rilatojn Alfred pli bone komprenas ol mi. – Kaj pri kio vi opinias ke Eyolf sin okupigu? Li ja ne povas ĉirkaŭkuri kaj ludi, li, – kiel aliaj infanoj.
ASTA
(decidite) Mi parolu kun Alfred pri tio ĉi.
RITA
Jes, kara, tion faru. – Nu, jen vidu –
(Alfred Allmers , en somerkostumo, permane kondukante Eyolf , envenas tra la pordo maldekstre. Li estas svelta, belstatura viro de 36-37 jaroj, kun plaĉaj okuloj, maldensa hararo kaj barbo. Lia vizaĝo aspektas serioze kaj penseme. – Eyolf havas vestaĵon de fasono kiel uniformo kun oraj ŝnuroj kaj leonbutonoj. Li lamas kaj havas lambastonon sub la maldekstra brako. La gambo estas lama. Li estas malaltkreska, aspektas malsane, sed havas belajn, saĝajn okulojn.)
(lasas Eyolf ; ĝoja aliras kaj donas al Asta ambaŭ manojn) Asta! Karega Asta! Jen vi ĉi tie en nia forejo! Kaj ke mi baldaŭe vin vidus!
ASTA
Ŝajnis al mi ke mi devus –. Bonvenon ree hejmen!
ALLMERS
(agitas ŝiajn manojn) Dankon.
RITA
Ĉu li ne aspektas admirinde?
ASTA
(fiksrigardas lin) Aminde! Vere aminde! Kun brilaj okuloj! Nu, do vi certe multe skribis dumvoje. (ĝoje ekkriante) Ĉu eble la tuta libro estas preta, Alfred?
(ŝultrotiras) La libro –? Ho, ĝi –