ASTA
(ekstaras, rigardas lin maltrankvile) Kio estas al vi?
ALLMERS
Li preskaŭ malaperis de mi. Li tute foriĝis.
Jen mi sidis vivante en la memoroj. Kaj li ne kunestis.
ASTA
Jes do, Alfred, – eta Eyolf estis malantaŭ ĉio.
ALLMERS
Li ne estis. Li forglitis el mia animo. El miaj pensoj. Mi vidis lin eĉ ne momenton dum ni kunparolis. Tute forgesis lin tiun longan tempon.
ASTA
Ho, vi tamen devas iom ripozi el la funebro.
Ne, ne, ne, – ĝuste tion mi ne devas. Mi ne rajtas. – Ne rajtas. – Kaj eĉ ne koron por tio mi havas. (iras ekscitita dekstren) Al mi estu nur vizie vidi lin tie, kie li kuŝas drivanta en la profundo!
ASTA
(post lin, lin kaptanta) Alfred, – Alfred! Ne al la fjordo!
ALLMERS
Mi nepras al li! Lasu min, Asta! Mi prenos la boaton.
ASTA
(teruriĝita) Ne al la fjordo, mi diras!
ALLMERS
(cedante) Ne, ne, – mi ne iros. Lasu min nur.
(kondukas lin al la tablo) Vi devas lasi vian menson ripozi, Alfred. Jen venu, kaj sidiĝu.
ALLMERS
(volas sidigi sin sur la benkon) Jes, jes, – kiel vi do volas.
Ne, vi ne sidu tie.
Ne; ne faru! Ĉar jen vi sidas nur rigardante sur la fjordon – (devigas lin sidi sur seĝo kun la dorso dekstren) Jen vidu. Nun vi sidas bone. (Ŝi mem sidigas sin sur la benkon.) Kaj nun ni daŭrigu iom kunparoli.
ALLMERS
(spiras aŭdeble) Mildiĝis iom la sento de perdo kaj funebro momenton.
Sed ĉu ne ŝajnas al vi, ke mi estas terure laca kaj apatia, – povante forgesi?
ASTA
Ho ne do. Ĉar certe neeblas ĉiam turnadi ĉirkaŭ unu sola penso.
ALLMERS
Jes, por mi neeblas. Antaŭ ol vi venis malsupren al mi, mi sidis lamentante tiom nepriskribeble en ĉi pelanta, ronĝanta funebro –
Kaj ĉu vi kapablas kredi, Asta – Hm –?
Meze en la angoro mi kaptis min mem en la penso diveni kion ni havu por tagmanĝo hodiaŭ.
ASTA
(trankviligante) Jes, jes, se nur estas ripozo en ĝi, do –
ALLMERS
Jes, pensu kara, – mi trovis, ke estas kvazaŭ ripozo en ĝi. (etendas al ŝi la manon trans la tablon) Kiom bone estas, ke mi havas vin, Asta. Pri tio mi ĝojas, ĝojas – meze en la funebro.
ASTA
(rigardas lin serioze) Unue vi estu ĝoja pro tio, ke vi havas Rita.
ALLMERS
Jes, memkompreneble. Sed Rita ne estas parenca al mi. Ne estas kiel havi fratinon.
ASTA
(atenta) Ĉu tion vi diras, Alfred?
ALLMERS
Jes, nia parencaro estas io aparta. (duone ŝerce) Ĉiam ni elektis helajn antaŭliterojn en niaj nomoj. Ĉu vi memoras, kiom ofte ni parolis pri tio antaŭe? Kaj ĉiuj parencoj, – ĉiuj ili estas same malriĉaj. Kaj ĉiuj havas ni egalajn okulojn.
ASTA
Ĉu vi trovas, ke ankaŭ mi havas –?
ALLMERS