153305.fb2
ASTA
Jes, mi ne foriros de vi.
ALLMERS
(prenas ŝian manon kaj tenas ĝin firme) Dankon! (rigardas momenton sur la fjordon) Kie estas nun mia eta Eyolf? (ridetas al ŝi peze) Ĉu tion vi povas diri al mi, – vi, mia granda, saĝa Eyolf? (agitas la kapon) Neniu en la tuta mondo povas tion al mi diri. Al mi la nura scio estas, ke mi ne plu havas lin.
ASTA
(rigardas supren maldekstren kaj retiras sian manon) Nun ili venas.
(Sinjorino Allmers kaj inĝeniero Borghejm venas promenante malsupren la arbaran vojeton; ŝi antaŭe; li malantaŭ ŝi. Ŝi estas nigre vestita, kun nigra vualo super la kapo. Li portas pluvŝirmilon sub la brako.)
ALLMERS
(iras ŝin renkonte) Kiel statas pri vi, Rita?
RITA
(preterpasas lin) Ho, ne demandu.
Nur serĉi vin. Pri kio vi okupetadas?
ALLMERS
Nenio. Asta venis al mi.
RITA
Jes, sed antaŭ ol Asta venis? Vi forestis de mi la tutan antaŭtagmezon.
ALLMERS
Mi sidis rigardante eksteren sur la akvon.
RITA
Hu, – ĉu vi eltenas!
ALLMERS
(senpacience) Prefere mi nun estu sola!
RITA
(maltrankvila paŝadas ĉirkaŭe) Kaj jen sidi trankvile! Sur unu kaj la sama loko!
ALLMERS
Mi havas ja nenion en la mondo kion postsopiri.
Mi eltenas nenie. Precipe ne ĉi tie, – kun la fjordo ĝuste antaŭe.
ALLMERS
Ĝuste pro tio, ke la fjordo estas tiom proksima.
(al Borghejm ) Ĉu ne ankaŭ vi trovas, ke li supreniru kun ni aliaj?
(al Allmers ) Mi opinias, ke estus pli bone por vi.
ALLMERS
Ne, ne, – lasu min do sidi, kie mi estas.
RITA
Do mi restu ĉe vi, Alfred.
ALLMERS
Nu ja, do faru tion. – Restu ankaŭ vi, Asta.
(flustras al Borghejm ) Lasu ilin solaj!
BORGHEJM
(kun komprenema rigardo) Fraŭlino Allmers, – ĉu promenadon – laŭ la marbordo? La finan fojon?
ASTA
(prenas sian pluvŝirmilon) Jes, venu. Ni iru iom pluen.
(Asta kaj Borghejm iras kune malantaŭ la boatejon.)
(Allmers iom paŝadas ĉirkaŭe. Poste li sidigas sin sur ŝtono sub la arboj antaŭe maldekstre.)
RITA
(proksimiĝas kaj staras antaŭ li kun interplektitaj, pendantaj manoj) Ĉu vi eblas imagi, Alfred, – ke ni perdis Eyolf?
ALLMERS
(rigardas peze malsupren antaŭ si) Al la penso ni kutimiĝu.
RITA