ALLMERS
(suprenrigardas) Kiun vidaĵon? Kion vi vidis?
RITA
Mi mem nenion vidis. Nur aŭdis la rakonton. Ho –!
Mi iris kun Borghejm al la kajo –
Demandi al la knaboj, kiel tio okazis.
Ne estas vero, ke li tuj tute malaperis.
Ĉu nun ili tion diras?
RITA
Jes. Ili diras, ke ili vidis lin kuŝanta sur la fundo. Profunde malsupre en la klara akvo.
ALLMERS
(dentgrincigante) Kaj ili ne savis lin!
Ili scipovas naĝi – ĉiuj –. Ĉu ili diris kiel li kuŝas, dum ili vidis lin?
RITA
Jes. Ili diris, ke li kuŝas surdorse. Kaj kun grandaj, malfermitaj okuloj.
ALLMERS
Malfermitaj okuloj. Sed tute trankvila?
RITA
Jes, tute trankvila. Kaj jen io venis kondukante lin foren. Ili nomis ĝin marfluo.
(kapsignas malrapide) Tio do estis la lasta vido de li.
(kun apatia voĉo) Kaj neniam, – neniam ni plu vidos lin.
RITA
(lamentante) Tagon kaj nokton li staros antaŭ mi tiel, kiel li kuŝis tie sube.
ALLMERS
Kun la grandaj, malfermitaj okuloj.
RITA
(ŝokita) Jes, kun la grandaj malfermitaj okuloj. Mi vidas ilin! Mi vidas ilin antaŭ mi!
ALLMERS
(stariĝas malrapide kaj rigardas ŝin silente minace) La okuloj, ĉu ili estis malicaj, Rita?
RITA
(paliĝas) Malicaj –!
ALLMERS
(tute proksime al ŝi) La okuloj, kiuj fiksrigardis supren, ĉu ili estis malicaj? De tie profunde?
RITA
(sin retirante) Alfred –!
ALLMERS
(sekvas) Respondu al mi! ĉu estis malicaj infanokuloj?
RITA
(krias) Alfred! Alfred –!
ALLMERS
Nun estas por ni, – kiel vi deziris, Rita.
Mi ! Kiel deziris mi?
ALLMERS
Ke Eyolf ne estus ĉi tie.
Neniam en la mondo mi tion deziris! Ke Eyolf ne starus inter ni du, – tion mi deziris.
ALLMERS
Nu ja, – de nun li ja tion ne faros.
RITA
(malrapide, rigardante antaŭen) Eble de nun ankoraŭ pli. (skuiĝas) Ho, tiu terura vidaĵo!