ALLMERS
(ekkriante) Ho, ne nomu lin fremda!
RITA
(peze agitas la kapon) Ni neniam al ni gajnis la knabon, Alfred. Ne mi. Nek vi.
ALLMERS
(tordas la manojn) Kaj nun estas tro malfrue. Tro malfrue!
RITA
Kaj komplete malkonsolebla – ĉio.
(subite ekkolerema) Jen vi kulpas!
Jes, vi! Estas via kulpo, ke li fariĝis, – tia kia li fariĝis! Estas via kulpo, ke li ne povis savi sin el la akvo.
(deturnante) Alfred, – ne ĵetu la kulpon sur min!
ALLMERS
(pli kaj pli ekster si mem) Jes, jes, mi faras! Estis vi kiu lasis la bebon kuŝi sur la tablo sen atento.
RITA
Li kuŝis tiom mole en la kusenetoj. Kaj dormis senriske. Kaj vi ja promesis varti la infanon.
ALLMERS
Jes, mi promesis. (malaltigas la voĉon) Sed jen vi venis, vi, vi, – kaj logis min enen al vi.
RITA
(rigardas lin obstine) Ho, diru prefere, ke vi forgesis kaj infanon kaj ĉion alian.
ALLMERS
(en subpremita kolero) Jes, vero. (pli trankvile) Mi forgesis la infanon – inter viaj brakoj!
RITA
(ekscitita) Alfred! Alfred, – estas abomene de vi!
ALLMERS
(mallaŭte, pugnigas la manojn kontraŭ ŝi) En tiu momento vi kondamnis al morto la etan Eyolf.
RITA
(sovaĝe) Ankaŭ vi! Ankaŭ vi; – se tiel estas!
Nu jes, – postulu ankaŭ de mi respondecon, – se vi jen volas. Ambaŭ ni krimis. – Kaj tial tamen vere estis venĝo en la morto de Eyolf.
(pli sinrega) Jes. Juĝo super vi kaj mi. Nun ni iras ĉi tie laŭ merito. En kaŝita, malkuraĝa pento ni lasis nin fortimigi de li, dum li vivis. Ne eltenis vidi tiun, – tiun, kiun li devis kuntreni –
RITA
(mallaŭte) La lambastonon.
ALLMERS
Jes, ĝuste ĝin. – Kaj tio, kion ni nun nomadas funebro kaj aflikto, – tio estas ronĝanta konscienco, Rita. Nenio alia.
RITA
(rigardas lin konfuzite) Ŝajnas al mi ke tio portos nin en malesperon, – rekte en frenezon por ni ambaŭ. Ĉar ni povas ja neniam, – neniam ripari.
ALLMERS
(kaptita de silenta animstato) Mi sonĝis pri Eyolf ĉinokte. Ŝajnis al mi, ke li venas supren de la kajo. Li povis kuri, kiel aliaj knaboj. Nenio estis do al li okazinta. Nenio. La sufokanta realo do estas nur sonĝo, mi pensis. Ho, kiom mi dankis kaj benis – (haltas) hm –
RITA
(rigardas lin) Kiun?
Jes; kiun vi dankis kaj benis?
ALLMERS
(repuŝante) Mi kuŝis dormante, vi aŭdas –
RITA
Iun, je kiu vi mem ne kredas?
ALLMERS
Ĝi tamen hantis min. Mi ja dormis –
RITA
(riproĉante) Vi ne devus igi min dubema, Alfred.
ALLMERS