RITA
Estus pli bone por mi. Ĉar jen mi havus ion por konsolo. Nun mi vagas nesciante ĉu elen ĉu enen.
ALLMERS
(rigardas ŝin akre) Se vi nun povus elekti –. Se vi povus sekvi Eyolf tien, kie li nun estas –?
Se vi estus tute konvinkita, ke vi retrovus lin, – konus lin, – komprenus lin –?
Ĉu vi libervole volus fari la salton transen al li? Libervole forlasi ĉion jenan? Rezigni pri la tuta tera vivo? Ĉu vi tion volus, Rita?
Jes; hodiaŭ. En ĉi horo. Respondu al mi. Ĉu vi volus?
RITA
(hezitante) Ho, mi ne scias Alfred. – Ne; mi kredas, ke unue mi volus resti iom da tempo ĉi tie ĉe vi.
Jes, nur pro vi.
ALLMERS
Sed jen poste? Ĉu tiam –? Respondu!
Ho, kion mi respondu al tiaĵo? Mi ja ne povus foriri de vi. Neniam! Neniam!
ALLMERS
Sed okaze ke mi irus al Eyolf? Kaj vi estus plene konvinkita, ke tie vi renkontus kaj lin kaj min. Ĉu jen vi volus transiri al ni?
RITA
Mi certe volus. Ho, volonte! Volonte! Sed –
(ĝemas mallaŭte) Mi ne povus, – mi sentas. Ne, ne; mi tute ne povus! Ne por ĉiuj gloroj de la ĉielo!
Ne, ĉu ne vere, Alfred! Eĉ vi ne povus!
ALLMERS
Ne, ĉar ĉi tie, en la tera vivo, ni vivantaj havas hejmon.
RITA
Jes, ĉi tie estas tia feliĉo, kian ni komprenas.
ALLMERS
(sombre) Ho, la feliĉo, – la feliĉo, Rita –
RITA
Vi do sugestas, ke la feliĉo – ĝin ni neniam plu retrovos. (rigardas lin demande) Sed okaze –? (impete) Ne, ne; mi ne kuraĝas tion diri! Eĉ ne pensi.
ALLMERS
Jen diru. Diru do, Rita.
RITA
(hezitante) Ĉu ni provu –? Ĉu eblus lin forgesi?
Forgesi la penton kaj la riproĉon, mi sugestas.
Jes. Se estus eble. (ekkrie) Ĉar ĉi tiun staton, – mi ĝin ne longe eltenos! Ho, ĉu ne eblas ion elpensi, en kio estas forgeso?
ALLMERS
(skuas la kapon) Kio tio do estus?
RITA
Ĉu eblus provi vojaĝante tre foren?
ALLMERS
De la hejmo? Vi kiu nenie sentas vin komforta, se ne estas tie ĉi.
RITA
Nu, do inviti multajn homojn al ni? Gastamece vivi. Ĵeti nin en ion, kio mildigus kaj kvietigus.
ALLMERS
Tia vivo ne konvenas al mi. – Ne, – mi prefere provus rekomenci mian laboron.
RITA
(akre) Vian laboron? Tiun, kiu staradis kiel vando kaj muro inter ni?
ALLMERS
(malrapide, rigardas ŝin fikse) De nun ĉiam estu vando kaj muro inter ni du.
Kiu scias ĉu ne grandaj, malfermitaj infanokuloj rigardos nin nokte kaj tage.
RITA