Nia amo estis kiel konsumanta fajro. Nun ĝi estu estingita –
RITA
(kontraŭ lin) Estingita!
(malmole) Ĝi jam estas estingita, – en unu el ni.
(kiel ŝtonigita) Kaj tion vi kuraĝas diri al mi!
ALLMERS
(pli milde) Ĝi estas morta, Rita. Sed en tio, kion mi nun, en kuna kulpo kaj pentodeziro, sentas por vi, – en tio mi kvazaŭ videtas releviĝon –
RITA
(impete) Ho, mi ne interesiĝas pri iu releviĝo!
Mi estas varmkora homo, mi! Ne ĉirkaŭvagas dormetante, – kun fiŝsango en la vejnoj. (tordas la manojn) Kaj jen esti enfermita tutvive – en pento kaj riproĉo! Enfermita kun iu, kiu ne plu estas mia, mia, mia!
Tiel devis ja foje finiĝi, Rita.
Ĉu tiel devus finiĝi! Tio, kio komencis inter ni en tia kune akceptanta amo!
ALLMERS
Mia amo ne estis kune akceptanta de la komenco.
RITA
Kion vi do sentis por mi unue?
Mi komprenas. Sed kiel mi tamen gajnis vin?
ALLMERS
(mallaŭte) Vi estis tiom rave delikata, Rita.
RITA
(rigardas lin esploreme) Nur tio do? Diru, Alfred! Sole tio?
ALLMERS
(sindevige) Ne; flanke estis ankaŭ io alia.
RITA
(ekkrie) Mi suspektas kio estis! Estis "oro kaj verdaj arbaroj", kiel vi diradas. Jen, ĉu estis, Alfred?
(rigardas lin profunde riproĉe) Kiel vi povis – kiel vi tion povis!
ALLMERS
Mi devis pensi pri Asta.
RITA
Asta, jes! (amare) Estis do efektive Asta, kiu kunigis nin du.
ALLMERS
Ŝi nenion sciis. Eĉ ne hodiaŭ ŝi suspektas.
RITA
(repuŝante) Tamen estis Asta! (ridetas per rikana okulĵeto flanken) Aŭ ne, – estis eta Eyolf. Eta Eyolf, jen vi!
Jes, ĉu vi ne nomis ŝin Eyolf antaŭe? Ŝajnas al mi, ke vi iam tion diris, en intima momento. (proksimiĝas) Ĉu vi memoras ĝin – la tentantan, ravan momenton, Alfred?
ALLMERS
(retiras sin kvazaŭ en teruro) Mi memoras nenion! Volas nenion memori!
RITA
(sekvas lin) Estis en la momento, – kiam via alia Eyolf fariĝis kriplulo!
ALLMERS
(obtuze, apogas sin al la tablo) La venĝo.
RITA
(minacante) Jes, la venĝo!
(Asta kaj Borghejm revenas ĉe la boatejo. Ŝi portas kelkajn nimfeojn en la mano.)
RITA
(sinrege) Nu, Asta, – jen, ĉu vi kaj sinjoro Borgstrom ekhavis okazon funde kunparoli?
ASTA
Nu jes, – certagrade.
(Ŝi formetas la pluvŝirmilon kaj metas la florojn sur seĝon.)