Fraŭlino Allmers estis tre parol-avara dum la promenado.
RITA
Vere tia? Jen do, Alfred kaj mi kunparolis tiom profunde ke sufiĉas –
ASTA
(rigardas ambaŭ streĉite) Kio estas –?
RITA
– ke sufiĉas por la tuta vivo, mi diras. (interrompante) Sed jen venu, kaj ni iru supren, ĉiuj kvar. De nun ni devas havi homojn ĉirkaŭ ni. Alfred kaj mi ne eltenas solaj.
ALLMERS
Jes, nur iru antaŭe vi aliaj. (turnas sin) Sed kun vi mi devas unue interŝanĝi kelkajn vortojn, Asta.
RITA
(rigardas lin) Nu? – Jen jes, venu do vi kun mi, sinjoro Borghejm.
(Rita kaj Borghejm iras supren laŭ la arbara vojeto.)
ASTA
(timeme) Alfred, kio okazis!
ALLMERS
(sombre) Estas tio, ke mi ne plu eltenas ĉi tie.
ASTA
Ĉi tie! Kune kun Rita, vi sugestas?
ALLMERS
Jes. Rita kaj mi ne povas daŭrigi la kunan vivon.
ASTA
(agitas lian brakon) Sed, Alfred, – ne diru do ion tiel teruran!
ALLMERS
Estas vero, kion mi diras. Ni iradas ĉi tie kaj igas unu la alian malicaj kaj fiaj.
ASTA
(vunde tuŝita) Ho, neniam, – neniam mi suspektus ion tian!
ALLMERS
Eĉ mi ne tion vidis antaŭ hodiaŭ.
ASTA
Kaj nun vi volas –! Jen, kion vi vere volas, Alfred?
ALLMERS
Mi volas forvojaĝi de ĉio jena. Forege de ĉio.
ASTA
Kaj jen stari tute sola en la mondo?
ALLMERS
(kapsignas) Kiel iam antaŭe, jes.
ASTA
Sed vi ne taŭgas por stari sola!
ALLMERS
Ho jes. Antaŭe mi almenaŭ taŭgis.
ASTA
Jes, antaŭe, jes. Tiam vi ja havis min ĉe vi.
ALLMERS
(volas preni ŝian manon) Jes. Kaj estas hejmen al vi, Asta, ke mi nun rifuĝas.
ASTA
(evitas lin) Al mi! Ne, ne, Alfred! Tute neeblas.
ALLMERS
(rigardas ŝin peze) Borghejm do tamen staras en la vojo?
ASTA