Jes, mi imagis, ke por vi pli facile fariĝus, kiam vi elvenus.
ALLMERS
Tion ankaŭ mi opiniis. Sed vidu, – fariĝis tute alie, kara. Mi vere eĉ ne skribis linion en la libro.
Nu tiel! Mi ne komprenis, kial la amaso da papero kuŝas netuŝita en la valizo.
ASTA
Sed, kara Alfred, pri kio vi do okupiĝis dum tiu longa tempo?
ALLMERS
(ridetas) Nur promenadis kaj pensis kaj pensis kaj pensis.
RITA
(metas sian brakon ĉirkaŭ lian ŝultron) Iomete pensis pri tiuj, kiuj hejme sidis?
ALLMERS
Jes, kompreneble. Eĉ multe. Ĉiun opan tagon.
RITA
(lasas lin) Nu, do ĉio estas ja en bona ordo.
ASTA
Sed nenion skribis en la libro? Kaj tamen vi jen povas aspekti tiom ĝoja kaj kontenta? Tia vi ne alie kutimas esti. Ne kiam la laboro estas peza, mi opinias.
Jen vi pravas. Ĉar mi vere estis stulta antaŭe, komprenu. La pensado, ĝi entenas la plej bonan en la homo. Kio skribiĝas sur la paperon, ne multe taŭgas.
ASTA
(ekkriante) Ne multe taŭgas!
RITA
(ridas) Sed ĉu vi freneziĝus, Alfred!
(fideme suprenrigardas al li) Ho jes, paĉjo, – kion vi skribas, tio taŭgas.
(ridetas kaj glittuŝas liajn harojn) Ja, ja, ĉar vi tion diras, do –. Sed kredu min, – iu venos poste, kiu eĉ pli taŭgos.
EYOLF
Kaj kiu li do estus? Ho, diru!
ALLMERS
Paciencu. Li certe venos kaj prezentos sin.
EYOLF
Kaj kion do vi jen faros?
ALLMERS
(serioze) Tiam mi denove iros en la montaron –
– supren sur la altejojn kaj la altajn vastejojn.
EYOLF
Paĉjo, ĉu vi ne kredas, ke mi baldaŭ estos tiom forta, ke mi povos akompani vin?
ALLMERS
(dolorige tuŝata) Ho jes, eble, mia knabeto.
EYOLF
Ĉar al mi aspektas tiom grande, ke ankaŭ mi povus grimpi la montojn.
ASTA
(deturnante) Jen, kiel bela kaj belvestita vi estas hodiaŭ, Eyolf!
EYOLF
Jes, ĉu ne, onklino?
ASTA
Jes ja. Ĉu estas pro paĉjo, ke vi metis la novajn vestaĵojn?
EYOLF
Jes, mi petis panjon pri tio. Ĉar mi volis ke paĉjo vidu min tia.
(mallaŭte al Rita ) Vi ne devus doni al li tian kostumon.
RITA
(mallaŭte) Ho, li tiom longe petegis min. Ege petis. Li ne lasis min en paco.