ASTA
(suprenrigardas al li) Jes, mi certiĝas, ke vi faras.
BORGHEJM
Sentiĝas dolorige. Ĉar funde ne konvenas por mi funebri.
ASTA
(rigardas al la flago) Kun la tempo ĉio fordrivas, – ĉio. Ĉiuj sentoj de funebro.
BORGHEJM
Ĉiuj? Jenon vi opinias?
ASTA
Kiel pluvondo. Kiam vi nur estas sufiĉe foren veninta, tiam –
BORGHEJM
Devus esti ege fora, jeno.
ASTA
Kaj vi ja ankaŭ ja havas la grandan, novan vojkonstruadon.
BORGHEJM
Sed neniun por helpi min en ĝi.
ASTA
Nu jes, certe vi havas.
BORGHEJM
(agitas la kapon) Neniun. Neniun kun kiu dividi la ĝojon. Ĉar plej ofte temas pri ĝojo.
ASTA
Kaj ne la peno kaj embarasoj?
BORGHEJM
Pa, – el tiaĵoj oni verdire eltiras sin sola.
ASTA
Sed la ĝojo, – tiun oni devas dividi kun iu, vi opinias?
BORGHEJM
Jes, kia feliĉo alie estus en tio esti ĝoja?
ASTA
Nu ja, povas esti iu senco en tio.
BORGHEJM
Kompreneble oni povas iradi dum tempo kaj esti ĝoja interne en si mem. Sed ne taŭgas longtempe. Ne, la ĝojo, ĝi estas por du kune.
ASTA
Ĉiam nur du? Neniam pluraj? Neniam multaj?
BORGHEJM
Nu, vidu, – jen kio estas alia afero. – Fraŭlino Asta, – ĉu vi do vere ne povas decidigi vin dividi feliĉon kaj ĝojon kaj – kaj penon kaj embarasojn kun unu, – sole unu sola?
Jes, dum tiu tempo, kiam mia frato, – kiam Alfred kaj mi loĝis kune.
BORGHEJM
Nu, kun via frato, jes. Tio estas ja io tute alia. Aspektas al mi pli kiel paco ol kiel feliĉo.
ASTA
Ĝuinda tio tamen do estis.
BORGHEJM
Jen vidu, – eĉ tio aspektis por vi ĝuinda. Sed jen imagu, – se li nun ne estus via frato!
ASTA
(volas ekstari, sed restas sidanta) En tiu kazo ni neniam vivus kune. Ĉar tiam mi estis nur infano. Kaj ankaŭ li, preskaŭ.
BORGHEJM
(iom poste) Ĉu ĝi vere estis tiom ĝuinda, tiu tempo?
ASTA
Jes, kredu, ĝi estis.