Ĉu vi do tiam travivis ion vere serenan kaj feliĉan?
ASTA
Ho jes, multege. Nekredeble multege.
BORGHEJM
Rakontu al mi iom pri tio, fraŭlino Asta.
ASTA
Vere nur etaj okazaĵoj.
Kiel tiam kiam Alfred plenumis sian ekzamenon. Kaj bone sukcesis. Kaj kiam li iom poste ricevis postenon en iu lernejo. Aŭ kiam li sidis skribante artikolon. Kaj laŭtlegis ĝin por mi. Kaj poste sukcesis presigi ĝin en periodaĵo.
BORGHEJM
Jes, mi bone komprenas, ke estis bonega, paca vivo. Du gefratoj, kiuj dividas la ĝojon, (agitas la kapon) Kompreni mi ne kapablas, ke via frato rezignis pri vi, Asta!
ASTA
(en subpremita emocio) Alfred ja edzigis sin.
BORGHEJM
Ĉu ne estis dolorige por vi?
ASTA
Jes; en la komenco. Ŝajnis al mi, ke mi tute perdis lin samtempe.
BORGHEJM
Nu, feliĉe, tiel ja ne okazis.
Sed tamen. Sed ke li povis . Edzigi sin, mi sugestas. Ĉar li ja povus havi vin sola ĉe si!
ASTA
(rigardas antaŭen) Li eble estis sub la leĝo de transformo, mi pensas.
Pa, – kia stulta leĝo tiu estus! Tiun leĝon mi neniel fidas.
ASTA
(ekstaras) Post tempo povos okazi ke vi fidos ĝin.
BORGHEJM
Neniam en la mondo! (insiste) Sed jen aŭskultu, fraŭlino Asta! Estu saĝa – almenaŭ unu fojon. En tiu rilato, mi celas –
(interrompante) Ho ne, ne – ni ne rekomencu jenon!
(daŭrigas kiel antaŭe) Ja, Asta, – mi nepre ne lasas vin tiel facile. Nun via frato ja havas por si ĉion kiel li pleje ŝatas. Vivas sian vivon sufiĉe kontenta sen vi. Tute ne bezonas vin. – Kaj krome tio – tio , kio ekŝanĝas vian tutan situacion ĉi tie fore –
ASTA
(skuiĝas) Kion vi sugestas pri tio?
BORGHEJM
La infano, kiu fortiriĝis. Kio alie?
ASTA
(sinregas) Eta Eyolf estas for, jes.
BORGHEJM
Kaj kio pli estas por vi ĉi tie farenda? Vi ne plu povas zorgi pri la kompatinda knabeto. Neniujn devojn, – neniujn taskojn ĉi tie en iu rilato –
ASTA
Ho, mi petas vin, kara Borghejm, – ne insistu al mi tiom impete!
BORGHEJM
Ja; mi estus freneza, se mi ne provis ĝis la ekstremo. Unu tagon mi forvojaĝos de la urbo. Eble ne renkontos vin tie. Eble ne revidos vin dum longa, longa tempo. Kaj kiu scias, kio povos okazi intertempe?
ASTA
(ridetas serioze) Ĉu eble vi tamen timas la leĝon de transformo?
BORGHEJM
Ne, certe ne. (ridas amare) Kaj estas ja ankaŭ nenio ŝanĝinda. Ne en vi, mi pensas. Ĉar vi ja ne sufiĉe ŝatas min, mi komprenas.
ASTA
Vi bone scias, ke mi faras.
Jes, sed mankas multe por esti sufiĉe . Ne tiel, kiel mi jenon deziras. (pli impete) Pro Dio, Asta, – fraŭlino Asta, – estas ja tiom malprudente de vi, ke ne eblas kompreni! Trans hodiaŭ kaj morgaŭ eble kuŝas la plena vivfeliĉo atendanta. Kaj jen vi lasas ĝin kuŝi! Ĉu ni ne tion pentos, Asta?
ASTA
(silente) Ne scias. Sed ni tamen devas lasi kuŝantaj ĉiujn helajn eblecojn.