(rigardas ŝin sinrege) Mi do konstruu miajn vojojn sola?
ASTA
(varme) Ho, se mi vere povus sekvi vin en tio! Helpi vin en la peno. Dividi la plezuron kun vi –
BORGHEJM
Ĉu vi volus, – se vi povus?
(rigardas malsupren antaŭ si) Ĉu vi kontentiĝus havi min duone?
BORGHEJM
Ne. Tute kaj komplete mi volas vin.
ASTA
(rigardas lin kaj diras kviete) Do mi ne povas.
BORGHEJM
Adiaŭ do, fraŭlino Asta.
(Li volas foriri. Allmers supren venas al la altaĵeto de maldekstre el la fono. Borghejm haltas.)
ALLMERS
(ankoraŭ ĉe la suprenirejo; mallaŭte; montras) Rita, ĉu ŝi sidas tie en la pavilono?
BORGHEJM
Ne; neniu alia ol fraŭlino Asta ĉeestas.
(Allmers proksimiĝas.)
ASTA
(al li renkonte) Mi malsupreniru por serĉi ŝin, ĉu? Eble kunpreni ŝin ĉi tien?
(deturnante) Ne, ne, ne, – ne faru. (al Borghejm ) Ĉu estas vi, kiu suprenlevis tiun flagon?
BORGHEJM
Jes. Sinjorino Rita petis min fari. Tial mi ĉi tien supreniris.
ALLMERS
Kaj ĉi-nokte vi ja forvojaĝos?
BORGHEJM
Jes. Ĉi-nokte mi definitive forvojaĝos.
(kun ekrigardo al Asta ) Kaj akiris al vi bonan kunvojaĝanton, mi komprenas.
BORGHEJM
(agitas la kapon) Mi vojaĝos sola.
Tiom komplete sola.
Kaj ankaŭ restos sola.
ALLMERS
Estas io terura en tio, resti sola. Kvazaŭ frostas tra mi –
ASTA
Ho sed, Alfred, vi ja ne estas sola, vi!
Povas esti io terura ankaŭ en tio , Asta.
ASTA
(timeteme) Ho, ne parolu tiel! Ne pensu tiel!
ALLMERS
(sen ŝin aŭskulti) Sed ĉar vi ja ne vojaĝos kun –? Ĉar estas nenio, kio ligas vin, kial vi do ne restos ĉi tie ĉe mi – kaj ĉe Rita?
ASTA
(maltrankvila) Ne, ĉar tion mi ne povas. Mi nepre devas al la urbo nun.
ALLMERS
Sed nur al la urbo, Asta. ĉu?
Kaj vi promesas al mi baldaŭ reveni.
ASTA
(rapide) Ne, ne, tion mi ne kuraĝas promesi nun.
ALLMERS