ALLMERS
(al ŝi) Vi misaŭdas, Rita.
RITA
Ne, mi aŭdas ĝin tiel klare. Sonas kiel funebraj sonoriloj. Malrapide. Malrapide. Kaj ĉiam la samajn vortojn.
ALLMERS
Vortojn? Kiujn vortojn?
RITA
(kapsignas la takton) "Lam-bas-to-no flo-sas." "Lam-bas-to-no flo-sas." Ho, ŝajnas al mi, ke ankaŭ vi povus tion aŭdi.
ALLMERS
(agitas la kapon) Mi aŭdas nenion. Kaj eĉ nenio estas.
RITA
Ja, ja, diru kion vi volas, vi. Mi tion aŭdas tre klare.
ALLMERS
(rigardas trans la baraĵon) Nun ili estas surŝipe, Rita. Ĉar nun la ŝipo veturas enen al la urbo.
RITA
Ĉu vere, ke vi ne tion aŭdas! "Lam-bas-to-no flo-sas." "Lam-bas-ton– –".
ALLMERS
(iras antaŭen) Ne staru aŭskultante ion, kio ne ekzistas. Mi diras, ke nun Asta kaj Borghejm estas surŝipe. Jam survoje. – Asta estas for.
RITA
(rigardas lin eviteme) Jen do ankaŭ vi baldaŭ estos for, Alfred?
(rapide) Al kio vi aludas?
RITA
Ke vi sekvos vian fratinon.
Ne. Sed vi ja mem diris, ke estis pro Asta, ke – ke ni du trovis unu la alian.
ALLMERS
Jes, tamen vi mem ligis min. Per la kunvivado.
RITA
Ho, por via animo mi ne plu estas – ne plu tia – rave delikata.
ALLMERS
La leĝo de la transformo tamen povus eble kunteni nin.
(kapsignas malrapide) Okazas transformo en mi nun. Tion mi dolorige sentas.
Jes, ĉar estas kvazaŭ ia nasko ankaŭ en tio.
ALLMERS
Jes estas. Aŭ releviĝo. Transiro al pli supera vivo.
RITA
(rigardas senkuraĝe antaŭ si) Jes, – sed pereo de la tuta, tuta feliĉo de la vivo.
ALLMERS
Tiu pereo, ĝi estas ja vere la gajno.
RITA
(impete) Ho, parolturnoj! Bona Dio, ni estas ja tamen teraj homoj.
ALLMERS
Ni iom parencas ankaŭ al maro kaj ĉielo, Rita.
Ho jes. Vi pli ol vi mem scietas.
RITA
(paŝon pli proksimen) Aŭskultu, Alfred, – ĉu vi ne volus pensi rekomenci vian laboron?
ALLMERS
Tiun laboron, kiun vi malamis?
RITA
Mi fariĝis facile kontentigebla nun. Mi estas preta dividi vin kun la libro.