ALLMERS
Ho, mi vere ne povas helpi vin, Rita.
RITA
Sed eble mi povus helpi vin.
ALLMERS
Pri la laboro, vi celas?
(agitas la kapon) Ŝajnas al mi, ke mi ne havas vivon vivindan.
RITA
Nu, do por subporti la vivon.
ALLMERS
(sombre, antaŭen) Mi opinias, ke estus pli bone por ni ambaŭ, ke ni rompus la geedzecon.
RITA
(rigardas lin esplore) Kien vi rifuĝus? Eble tamen al Asta?
ALLMERS
Ne. De nun neniam al Asta.
Supren en la solecon.
Supren inter la montojn? Ĉu tion vi sugestas?
Sed jeno estas ja nur fantaziaĵoj, Alfred! Tie supre vi ja ne povas vivi.
ALLMERS
Tamen tien mi nun tiriĝas.
Eksidu. Jen mi rakontos ion al vi.
RITA
Ion, kio okazis al vi tie supre?
Kaj pri kio vi silentis antaŭ Asta kaj mi?
Ho, vi silentas pri ĉio. Vi ne devus.
ALLMERS
Eksidu tien. Kaj jen mi rakontos al vi.
RITA
Jes, jes, – mi aŭskultos! (Ŝi sidigas sin sur la benkon ĉe la pavilono.)
ALLMERS
Mi estis sola tie supre. Meze inter la montegoj. Jen mi venis al vasta, dezerta montara lago. Kaj mi devis transiri tiun lagon. Sed mi ne povis. Ĉar troviĝis nek boato nek homoj.
Jen mi iris sola en flankan valon. Ĉar tie, mi opiniis, ke mi venus trans la montodorsojn kaj inter la pintojn. Kaj poste malsupren al la alia bordo de la lago.
RITA
Ho, kaj jen vi certe eraris pri la vojo, Alfred!
ALLMERS
Jes; mi misprenis pri la direkto. Ĉar vojo aŭ vojeto tie ne troviĝis. Kaj mi iris la tutan tagon. Kaj ankaŭ la tutan sekvantan nokton. Kaj fine mi kredis, ke mi neniam plu trovus vojon al homoj.
RITA
Ne hejmen al ni? Ho, jen mi scias, ke viaj pensoj iris al ni.
ALLMERS
Ne, – ili tion ne faris.
Ne. Estis strange. Ŝajnis al mi, ke vi kaj Eyolf, vi ambaŭ fariĝis tiom foraj, foraj de mi. Kaj ankaŭ Asta.
RITA
Sed pri kio vi do pensis?
ALLMERS
Mi ne pensis. Mi tiradis min laŭ la deklivoj, – kaj ĝuis la pacon kaj plaĉan senton de la percepto de morto.
RITA
(eksaltas) Ho, ne uzu tiajn vortojn pri tiu teruraĵo!
ALLMERS
Tiel mi sentis. Tute ne timo. Ŝajnis al mi, ke mi kaj la morto kuniris kvazaŭ du bonaj kamaradoj. Estis tiom nature, – tiom simple, ĉio, ŝajnis al mi tiam. En mia parencaro la homoj ne kutimas fariĝi maljunaj –