Nu, kaj jen kio do estas?
RITA
(duone cedante) Vi ja ofte parolis kun Asta pri la homa respondeco –
ALLMERS
Pri la libro, kiun vi malamis.
Mi malamas tiun libron eĉ nun. Sed mi sidis aŭskultante, kiam vi rakontis. Kaj nun mi volas mem pluen provi. En mia maniero.
ALLMERS
(agitas la kapon) Ne estas pro la nefinita libro –
RITA
Ne, mi havas kroman kialon.
(silente, pezanime ridetante) Mi volas akiri la pardonon de du grandaj malfermitaj okuloj, vidu.
ALLMERS
(frapite, fiksas la rigardon sur ŝin) Eble vi permesus al mi kunlabori? Kaj helpi vin, Rita?
Jes, – se mi nur scius, ke mi povus.
RITA
(hezitante) Sed tiuokaze vi devus ja resti ĉi tie.
ALLMERS
(silente) Ni provu, ĉu tio sukcesos.
RITA
(preskaŭ neaŭdeble) Ni provu, Alfred.
(Ambaŭ silentas. Poste Allmers iras al la stango kaj levas la flagon tute supren. Rita staras apud la pavilono kaj rigardas lin silente.)
ALLMERS
(revenas antaŭen) Estos peza labortago por ni, Rita.
RITA
Vi vidos, – tiam foje falos dimanĉtrankvilo super nin.
ALLMERS
(silente, tuŝita) Tiam ni perceptos viziton de la spiritoj, eble.
RITA
(flustrante) La spiritoj?
ALLMERS
(kiel antaŭe) Jes. Tiam ili eble ĉirkaŭas nin, tiuj kiujn ni perdis.
RITA
(kapsignas malrapide) Nia eta Eyolf. Kaj ankaŭ via granda Eyolf.
ALLMERS
(fiksrigardas antaŭen) Eble ni ankoraŭ foje – sur la vivovojo – kvazaŭ ekvidos ilin.
RITA
Kien ni rigardu, Alfred –?
ALLMERS
(fiksas la okulojn sur ŝin) Supren.
RITA
(kapsignas konsente) Jes, jes, – supren.
ALLMERS
Supren, al la pintoj. Al la steloj. Kaj al la granda kvieto.
(etendas al li la manon) Dankon!