Ho ne, tion mi ne kredas. – Sed nun vi devus iri eksteren kaj iom ludi en la ĝardeno.
EYOLF
Ĉu vi ne opinias, ke estas pli bone ke mi kunportu kelkajn librojn?
ALLMERS
Ne, de nun neniujn librojn. Prefere iru malsupren al la aliaj knaboj sur la bordo.
EYOLF
(ĝenata) Ne, paĉjo, mi ne volas malsupreniri al la knaboj hodiaŭ.
Ne, ĉar mi surhavas ĉi tiujn vestaĵojn.
ALLMERS
(sulkas la frunton) Ĉu ili mokridas – mokridas viajn belajn vestaĵojn!
EYOLF
(eviteme) Ne, tion ili ne kuraĝas. Ĉar tiam mi batus ilin.
Sed ili estas tiom malbonkondutaj, tiuj knaboj. Kaj ili diras, ke mi neniam povos fariĝi soldato.
ALLMERS
(kun subpremata kolero) Kial ili do tion diras?
EYOLF
Eble ili estas enviemaj. Ĉar, paĉjo, ili estas ja tiom malriĉaj, ke ili devas iri nudpiede.
ALLMERS
(mallaŭte, kun sufokata voĉo) Ho, Rita, – kiom jeno turmentas mian koron!
RITA
(trankviligante, ekstaras) Nu, nu, nu!
ALLMERS
(minacante) Sed tiuj knaboj, iam ili lernos, kiuj estas majstroj tie malsupre sur la bordo!
ASTA
(aŭskultante) Iu frapas.
EYOLF
Certe estas Borghejm!
(La Rato-fraŭlino envenas silente kaj trankvile tra la dekstra pordo. Ŝi estas malalta, maldika, kurba estaĵo, maljuna, grizhara, kun akraj pikantaj okuloj. Vestita en malnovmoda, flordesegnita robo kun kufo kaj manteleto. Per la mano ŝi tenas grandan, ruĝan pluvŝirmilon, kaj sur la brako, en ŝnuro, nigran saketon.)
(mallaŭte, tenante la robon de Asta ) Onklino! Eble estas ŝi!
RATO-FRAŬLINO
(genufleksas ĉe la pordo) Mi humile petas permeson, – ĉu la gesinjoroj havas ion ronĝantan en la domo?
Jes, ĉar alie mi volonte ŝatus helpi la gesinjorojn senigi sin de tio.
RITA
Jes, jes, ni komprenas. Sed ni havas neniujn tiajn.
RATO-FRAŬLINO
Estas vere malfeliĉe. Ĉar ĝuste nun mi faras rondvojaĝon. Kaj neniu scias, kiam mi revenos en tiu ĉi regiono. – Ho, kiom laca mi estas!
ALLMERS
(montras al seĝo) Jes, vi tiel aspektas.
RATO-FRAŬLINO
Oni devus ja neniam fariĝi laca bonfarante al la malfeliĉaj etuloj, kiuj estas malamataj kaj persekutataj tiom severe. Sed la fortoj elĉerpiĝas.
RITA
Eble vi volas sidi kaj iom ripozi?
RATO-FRAŬLINO
Multajn dankojn. (eksidas sur seĝon inter la pordo kaj la sofo) Ĉar la tutan nokton mi okupiĝis en aferoj.
Jes, sur la insuloj. (klukridas) La homoj vere bezonis sendi por mi. Nu, ili ege malemis. Sed estis la nura rimedo. Ili tamen devis ronĝi la acidan pomon. (rigardas Eyolf kaj kapsignas) Acidan pomon, sinjoreto. Acidan pomon.
EYOLF
(senpere, iom timigita) Kial devis ili –?
Fakte ili ne povis sin plu nutri. Pro la ratoj kaj ĉiuj iliaj ratinfanoj; la juna sinjoro certe komprenas.
Hu! La kompatinduloj, ĉu ili havas tiom da ili?