ALLMERS
Nu, la familiajn leterojn –
ASTA
Ĉar vi ja petis min ordigi ilin por vi dum via foresto.
(frapetas ŝian kapon) Kaj jen por tio vi trovis tempon, vi!
ASTA
Ho jes. Mi faris tion parte ĉi tie kaj parte en la urbo ĉe mi mem.
ALLMERS
Dankon, kara –. Ĉu vi trovis ion apartan en ili?
ASTA
(supraĵe aludante) Nu, – ion aŭ alian oni ja ĉiam trovas en tiaj malnovaj paperoj, vi scias. (mallaŭte, sincere) Tio en la teko, tio estas la leteroj de patrino.
ALLMERS
Do, tiujn vi ja kompreneble mem retenos.
ASTA
(kun sindevigo) Ne. Mi deziras, ke ankaŭ vi tralegu ilin, Alfred. Iam, – pli malfrue en la vivo. – Sed hodiaŭ mi ne kunprenis la ŝlosilon de la teko.
ALLMERS
Ne estas bezonata, kara Asta. Ĉar mi tamen neniam legos la leterojn de via patrino.
ASTA
(fiksrigardas lin) Do mi iam, – tiel en hejmeca vespera horo, rakontu al vi ion de tio, kio tie estas rakontita.
ALLMERS
Jes, tion vi prefere faru. Sed gardu nur la leterojn de via patrino. Vi ne havas tro da memoraĵoj post ŝi.
(Li donas la tekon al Asta . Ŝi prenas ĝin kaj metas ĝin sur la seĝon sub la supervestaĵojn.)
(Rita reen venas en la ĉambron.)
RITA
Hu, ŝajnas al mi, ke tiu maljuna, terura virinaĉo kvazaŭ kunportis kadavran odoron.
ALLMERS
Jes, iom timiginda ŝi ja estis.
RITA
Mi preskaŭ sentis min malsana, dum ŝi estis en la ĉambro.
ALLMERS
Krome mi povas kompreni tiun trudan, logantan forton, pri kiu ŝi parolis. La soleco supre inter la montopintoj kaj sur la vastaj altebenaĵoj havas ion de la sama.
ASTA
(rigardas lin atenteme) Kio vere okazis en vi, Alfred?
Jes, io estas. Kvazaŭ metamorfozo. Ankaŭ Rita rimarkis tion.
RITA
Jes, mi tion vidis tuj kiam vi revenis. Sed tio do nur estas por bono, tio, Alfred?
Devas esti por bono. Kaj estu kaj fariĝu por bono.
RITA
(ekkrie) Vi ion spertis dum la vojaĝo! Ne neu! Ĉar mi vidas laŭ via aspekto!
ALLMERS
(skuas la kapon) Eĉ nenion – ekstere. Sed –
Interne en mi vere okazis eta metamorfozo.
(trankviligante, frapetas ŝian manon) Nur por bono, kara Rita. Pri tio vi senzorge fidu.
RITA
(eksidas sur la sofon) Tion ĉi vi nepre al ni tuj rakontu. Ĉion!
(turnas sin al Asta ) Jes, ni eksidu, ankaŭ ni. Jen mi provos rakonti. Plej eble bone.
(Li eksidas sur la sofon apud Rita. Asta antaŭentiras seĝon kaj eksidas proksime apud li. Mallonga paŭzo.)
RITA
(rigardas lin kvazaŭ esperante) Jen do –?