ELLIDA Vi eraras, kara! Tio, kio kaptis min –. Ho, mi pensas, ke tute ne estas komprenebla.
WANGEL (rigardas ŝin en ĉagreno) Imagu ke – ke vi loĝis ĉi tie tri jarojn dum vi amis alian viron. Alian viron! Ne min, – sed alian!
ELLIDA Ho, vi tute eraras. Mi amas neniun alian ol vi.
WANGEL (mallaŭte) Kial vi do, en tiu longa tempo, ne volis vivi kun mi kiel edzino?
ELLIDA Estas pro tiu timo al tiu fremda viro.
WANGEL Timo –?
ELLIDA Jes, timo. Timo tiel terura, ke ŝajnas al mi, ke nur la maro povas instigi ĝin. Ĉar nun vi aŭdu, Wangel –
(La junuloj el la urbo venas de maldekstre, salutas kaj eliras dekstren. Kune kun ili venas Arnholm, Bolette, Hilde kaj Lyngstrand .)
BOLETTE (preterpasante) Ho, ĉu vi daŭre promenadas ĉi tie?
ELLIDA Jes, estas freŝe kaj bone ĉi tie supre.
ARNHOLM Ni, ni iros malsupren por danci.
WANGEL Bone, bone. Ni baldaŭ postvenos, ankaŭ ni.
HILDE Adiaŭ do, dume.
ELLIDA Sinjoro Lyngstrand, – atendu momenton.
(Lyngstrand haltas. Arnholm, Bolette kaj Hilde iras dekstren.)
ELLIDA (al Lyngstrand) Ĉu ankaŭ vi iros danci?
LYNGSTRAND Ne, sinjorino, mi ne kuraĝas.
ELLIDA Ne. Pli bone ke vi estu singardema. Tio pri la brusto –. Vi ja ankoraŭ ne tute resaniĝis.
LYNGSTRAND Ankoraŭ ne tute.
ELLIDA (iom hezite) Kiom longe estas nun de kiam vi faris tiun vojaĝon –?
LYNGSTRAND Kiam mi ricevis la difekton?
ELLIDA Jes, la vojaĝon, pri kiu vi rakontis antaŭtagmeze.
LYNGSTRAND Ho, estas eble ĉirkaŭ –. Atendu momenton. Jes, estas nun iom pli ol tri jaroj post tiam.
ELLIDA Do tri jaroj.
LYNGSTRAND Aŭ iom pli. Ni velis de Ameriko en Februaro. Kaj ni pereis en Marto. Estis la ekvinoksaj ŝtormoj, kiuj atakis nin.
ELLIDA (rigardas al Wangel ) Do je tiu tempo okazis –.
WANGEL Sed kara Ellida –?
ELLIDA Ne lasu nin reteni vin, sinjoro Lyngstrand. Vi iru. Sed ne dancu.
LYNGSTRAND Ne, kaj nur rigardi. (Li eliras dekstren.)
WANGEL Kara Ellida, – kial vi demandis lin pri tiu vojaĝo?
ELLIDA Johnston estis surŝipe. Mi certas.
WANGEL El kio vi tion konkludas?
ELLIDA (sen respondi) Surŝipe li sciiĝis, ke mi edziniĝis al aliulo. Dum li estis for. Kaj jen – en la sama momento tio ĉi obsedis min!
WANGEL Tiu timo?
ELLIDA Jes. Okazas, ke subite mi vidas lin tute viva antaŭ mi. Aŭ vere iom flanke. Li neniam rigardas min. Li nur estas tie.
WANGEL Kiel li aspektas por vi?
ELLIDA Kiel mi laste vidis lin.
WANGEL Antaŭ dek jaroj?
ELLIDA Jes. Sur la Krutkabo. Plej klare mi vidas lian broĉon kun granda, bluece blanka perlo. Tiu perlo similas al fiŝokulo. Kaj ĝi kvazaŭ fiksrigardas min.
WANGEL Je Dio –! Vi estas pli malsana ol mi opiniis. Pli malsana ol vi mem scias, Ellida.
ELLIDA Jes, jes, – helpu min, se vi povas! Ĉar sentiĝas ke tio tiriĝas pli kaj pli forte al mi.
WANGEL Kaj en tia stato vi iris tri jarojn. Portis tiujn sekretajn suferojn sen konfidi vin al mi.
ELLIDA Sed mi ja ne povis! Ne antaŭ nun, kiam fariĝis necese – pro vi. Se mi konfidus tion ĉi al vi, – mi devus ja ankaŭ konfidi al vi – la nedireblaĵon.
WANGEL La nedireblaĵon –?
ELLIDA (defende) Ne, ne, ne! Ne demandu! Nur unu aferon ankoraŭ. Kaj tiam nenion pli. – Wangel, – kiel ni komprenu – tiun enigmon pri la okuloj de la infano –?
WANGEL Kara, benita Ellida, mi asertas al vi, ke estis nur imagaĵo. La infano havis ĝuste tiajn okulojn, kiel aliaj normalaj infanoj.
ELLIDA Ne, ĝi ne havis! Ĉu ke vi tion ne povis vidi! La okuloj de la infano ŝanĝis koloron laŭ la maro. Kun sunbrila, trankvila fjordo, ĝiaj okuloj estis tiaj. En ŝtorma vetero laŭ ĝi. – Ho, mi ja vidis, eĉ se vi ne rimarkis.
WANGEL (cede) Hm, – nu ja, nu ja. Sed eĉ se tiel estus? Kio do?
ELLIDA (mallaŭte kaj pli proksime) Mi vidis tiajn okulojn antaŭe.