BOLETTE Jes, ankaŭ mi komencas –. Funde mi opinias – ke tio ĉi eblos. (rigardas dekstren kaj liberigas sin) Ah! Nepre nenion diru!
ARNHOLM Kio estas, kara?
BOLETTE Ho, estas la kompatinda –. (montras eksteren) Vidu tie.
ARNHOLM Via patro –?
BOLETTE Ne, la juna skulptisto. Li promenadas tie kun Hilde.
ARNHOLM Nu, Lyngstrand. Kio estas al li?
BOLETTE Ho, vi ja scias, kiel malforta kaj malsana li estas.
ARNHOLM Jes, se ne estas nura imagaĵo.
BOLETTE Ho ne, estas ja vero. Li certe ne longe eltenos. Sed tio estas eble la pli bona por li.
ARNHOLM Kara, kiel tio estus la pli bona?
BOLETTE Jes, ĉar – certe nenio fariĝos el lia arto. – Ni foriru antaŭ ol ili venos.
ARNHOLM Kore bonvole, mia kara Bolette.
(Hilde kaj Lyngstrand venas de apud la lago.)
HILDE Hej, – hej! Ĉu la gesinjoroj ne volas atendi nin?
ARNHOLM Bolette kaj mi prefere iros iom antaŭe.
(Li kaj Bolette eliras maldekstre.)
LYNGSTRAND (ridas silente) Estas tre amuze ĉi tie nuntempe. Ĉiuj iras ja duope. Ĉiam duope.
HILDE (postrigardas ilin) Mi ĵurus, ke li petadas ŝian manon.
LYNGSTRAND Ĉu? Ĉu vi ion tian rimarkis?
HILDE Ho jes. Ne estas malfacile, – kiam oni uzas siajn okulojn.
LYNGSTRAND Sed fraŭlino Bolette ne akceptas lin. Mi certas.
HILDE Ne. Ĉar ŝi trovas, ke li aspektas tre maljuna. Kaj ŝi ankaŭ kredas, ke li baldaŭ fariĝos kalva.
LYNGSTRAND Nu, ne estas sole pro tio . Ŝi tamen ne volus akcepti lin.
HILDE Kiel vi povas tion scii?
LYNGSTRAND Jes, ĉar estas aliulo, al kiu ŝi promesis pensi.
HILDE Nur pensi?
LYNGSTRAND Dum li estas for, jes.
HILDE Ho, do eble estas vi mem, pri kiu ŝi pensadu!
LYNGSTRAND Povus esti.
HILDE Ĉu ŝi promesis al vi?
LYNGSTRAND Jes, imagu, – ŝi promesis! Sed vi ne devas diri al ŝi, ke vi scias.
HILDE Ho, Dio gardu mian buŝon. Mi estos muta kiel la tombo.
LYNGSTRAND Mi trovas, ke estas vere afable de ŝi.
HILDE Kaj kiam vi revenos hejmen, – ĉu vi volas fianĉinigi ŝin? Kaj poste vin edzigi al ŝi?
LYNGSTRAND Ne, tio ne bone konvenus. Ĉar mi ja ne kuraĝas pensi pri tiaĵo la unuajn jarojn. Kaj kiam mi fine estos sukcesinta, ŝi estos ja tro maljuna por mi, mi pensas.
HILDE Sed vi tamen volas, ke ŝi restadas ĉi tie pensante pri vi?
LYNGSTRAND Jes, ĉar multe utilas al mi. Por mi kiel artisto, vi komprenas. Kaj ŝi povas ja facile tion fari, ŝi, kiu mem ne havas veran vivotaskon. – Sed ĝentila de ŝi tio ja tamen estas.
HILDE Ĉu vi opinias, ke vi laboros pli rapide pri la artaĵo, kiam vi scias, ke Bolette sidas ĉi tie pensante pri vi?
LYNGSTRAND Jes, tion mi imagas. Scii, ke ie en la mondo juna, bela kaj silenta virino, kiu revadas pri mi –. Mi pensas, ke devas esti io – io –. Jes, mi ne vere scias kiel nomi ĝin.
HILDE Vi eble pensas – ekscita?
LYNGSTRAND Ekscita? Ho jes. Ekscita estas la vorto, kiun mi serĉis. Aŭ io tia. (rigardas ŝin dum momento) Vi, vi estas inteligenta, fraŭlino Hilde. Vere tre inteligenta vi estas. Kiam mi revenos hejmen, vi havos proksimume la saman aĝon kiel via fratino nun. Eble vi tiam ankaŭ aspektos kiel via fratino nun aspektas. Kaj eble vi tiam havos la saman animon, kian ŝi nun havas. Ke vi tiam estos fariĝinta kvazaŭ ŝi kaj vi mem – en unu staturo por tiel paroli.
HILDE Ĉu vi tion dezirus?
LYNGSTRAND Mi ne certe scias. Jes, mi kredas. Sed nun – dum tiu ĉi somero – mi preferas, ke vi nur similu al vi mem. Ĝuste tia kia vi estas.
HILDE Vi ŝatas min pli bone tia, ĉu?
LYNGSTRAND Jes, mi tre ŝatas vin tia.
HILDE Hm, – diru, vi kiu estas artisto, – ĉu vi ŝatas, ke mi ĉiam iras hele somervestita?
LYNGSTRAND Jes, tion mi vere ŝatas.
HILDE Ĉu vi trovas, ke la helaj koloroj konvenas al mi?
LYNGSTRAND Jes, vere delikate la helo konvenas al vi, laŭ mia gusto.