LYNGSTRAND Kaj tion li diris per tia vola forto, ke ŝajnis al mi ke li estas viro por tion plenumi.
ELLIDA Ĉu vi scias – pri la sorto de tiu viro?
LYNGSTRAND Ho, sinjorino, li certe ne plu vivas.
ELLIDA (rapide) Kial vi tion opinias!
LYNGSTRAND Jes, ĉar ni ja poste pereis en la Angla Kanalo. Mi sukcesis trovi lokon en la granda savboato kun la ŝipestro kaj kvin aliaj. La direktisto prenis la malantaŭan boateton. Lin sekvis la usonano kaj iu alia.
ELLIDA Kaj de ili oni nenion plu aŭdis?
LYNGSTRAND Ne, nenion, sinjorino. Mia bonfaranto ĵus skribis tion en letero. Sed ĝuste tial mi multe ŝatus fari artaĵon pri tio. La malfidelan maristedzinon mi vive bildigas antaŭ mi. Kaj ankaŭ la venĝanto, kiu dronis, sed tamen revenas hejmen el la maro. Mi vidas ambaŭ tute klare.
ELLIDA Ankaŭ mi. (ekstaras) Venu, – ni eniru. Aŭ prefere malsupren al Wangel! Estas ja preme varme. (Ŝi iras el la laŭbo.)
LYNGSTRAND (kiu ankaŭ ekstaris) Mi nun dankas pro la akcepto. Mi ja nur farus viziteton pro la datreveno.
ELLIDA Nu, kiel vi preferas. (etendas al li la manon) Adiaŭ, kaj dankon pro la floroj.
(Lyngstrand salutas kaj eliras maldekstren tra la barilpordo.)
ARNHOLM (proksimiĝas al Ellida ) Mi ja vidas, ke tio ĉi kore tuŝis vin, kara sinjorino Wangel.
ELLIDA Ho jes, vi povas ja esprimi vin tiel, kvankam –
ARNHOLM Sed funde ne estas io alia ol vi devus atendi.
ELLIDA (rigardas lin surprize) Atendi!
ARNHOLM Jes, ŝajnas al mi.
ELLIDA Atendi ke iu povus reveni –! Tiel reveni!
ARNHOLM Sed pro Dio –! Ĉu estas la marista fablo de tiu freneza skulptisto –?
ELLIDA Ho, kara Arnholm, eble li ne tamen estas tiel freneza.
ARNHOLM Do estas tiu babilaĵo pri tiu morta viro, kiu tiel skuis vin? Kaj mi, kiu kredis, ke –
ELLIDA Kion vi kredis?
ARNHOLM Kompreneble mi kredis, ke estis nur ŝajnigo de vi. Ke vi ĉagreniĝis, ĉar vi malkovris, ke oni sekrete solenis familian memoron. Ke via edzo kaj liaj infanoj vivas en vivo de memoroj, en kiu vi ne partoprenas.
ELLIDA Ho, ne, ne. Estu pri tio kiel estas. Mi ne rajtas postuli mian edzon sole por mi mem.
ARNHOLM Ŝajnas al mi, ke vi tamen rajtas.
ELLIDA Jes. Sed mi ne rajtas. Jen la afero. Ankaŭ mi vivas en io, – al kio la aliaj estas eksteraj.
ARNHOLM Vi! (pli mallaŭte) Ĉu estas komprenende, ke –? Vi – Vi do ne amas vian edzon!
ELLIDA Ho jes, jes, – el mia tuta animo mi nun amas lin! Ĝuste tial tio ĉi estas tiel terura, – tiel nekomprenebla, – tiel neimagebla, –!
ARNHOLM Vi nun konfidu viajn ĉagrenojn tute kaj senrezerve al mi! Vi volas, ĉu, sinjorino Wangel?
ELLIDA Mi ne povas, kara amiko. Almenaŭ ne nun. Eble poste.
(Bolette venas sur la verandon kaj iras malsupren en la ĝardenon.)
BOLETTE Nun patro venas el la oficejo. Ĉu ni do ne devus sidiĝi en la ĝardena ĉambro?
ELLIDA Jes, ni faru.
(Wangel , en ŝanĝita vestaĵo, venas kune kun Hilde de maldekstre de malantaŭ la domo.)
WANGEL Jen, jen! Mi estas libera kaj preta! Nun gustos bone glaso da io malvarmeta.
ELLIDA Atendu iomete. (Ŝi iras en la laŭbon kaj serĉas la bukedon.)
HILDE Ho, vidu, vidu! La belajn florojn! De kie vi ricevis ilin?
ELLIDA Mi ricevis ilin de skulptisto Lyngstrand, mia kara Hilde.
HILDE (ekmiras) De Lyngstrand?
BOLETTE (maltrankvila) Ĉu Lyngstrand venis – denove?
ELLIDA (kun rideto) Jes. Li venis kun tiu ĉi. Okaze de la datreveno, vi komprenas.
BOLETTE (ekrigardas al Hilde ) Ah –!
HILDE (murmuras) La besto!
WANGEL (embarasita, al Ellida ) Hm. Jes, vi ja vidas –. Mi diru al vi, mia kara, bona, benita Ellida –
ELLIDA (interrompas) Venu nun, knabinetoj! Kaj ni metu miajn florojn en akvon kune kun la aliaj. (Ŝi supreniras sur la verandon.)
BOLETTE (mallaŭte al Hilde ) Ho, ŝi do tamen estas ĝentila.
HILDE Simiaĵoj! Ŝi nur volas intimiĝi kun patro.
WANGEL (supre sur la verando, premas la manon de Ellida ) Dankon – dankon! Koran dankon pro tio ĉi, Ellida!
ELLIDA (ordigas la florojn) Nu do, – ĉu ne ankaŭ mi estu kune kun vi por – por honori la datrevenon de patrino?
ARNHOLM Hm –.