(mallaŭte) Mi volonte estu Via edzino.
SKULE JARLO
(kun manpremo) Paco kaj konsento elkore.
HÅKON
Dankon!
IVAR BODDE
(al Dagfinn) Laŭdo al la ĉielo; nun tagiĝas.
DAGFINN BONDE
Mi preskaŭ kredas. Tiel bone mi neniam antaŭe ŝatis la jarlon.
EPISKOPO NIKOLAS
(malantaŭe) Ĉiam surgarde, bona Dagfinn, — ĉiam surgarde.
IVAR BODDE
(al Vegard) Nun Vi estas administranto en Hålogalando; jen estas la reĝa mano por tio. (donas al li la leteron)
VEGARD VERADAL
Mi poste dankos la reĝon por lia graco. (volas foriri)
EPISKOPO NIKOLAS
(haltigas lin) Andres Skjaldarband estas akra ulo; ne lasu Vin subiĝi.
VEGARD VERADAL
Ĝis nun ĝi ne sukcesis por iu. (eliras)
EPISKOPO NIKOLAS
(sekvas ) Estu kiel roko kaj siliko kontraŭ Andres Skjaldasband, — kaj cetere kunprenu mian benon.
IVAR BODDE
(kiu atendis malantaŭ la reĝo kun la pergamenoj en la mano) Jen la leteroj, sinjoro —
HÅKON
Bone; donu ilin al la jarlo.
IVAR BODDE
Al la jarlo? Ĉu Vi ne volas surmeti la sigelon?
HÅKON
Tion la jarlo ja kutime faras; — li havas la sigelon.
IVAR BODDE
(mallaŭte) Jes ĝis nun, — tiom longe kiom li estis Via kuratoro; — sed nun!
HÅKON
Nun kiel antaŭe; — la jarlo havas la sigelon. (malproksimiĝas)
SKULE JARLO
Donu al mi la leterojn, Ivar Bodde. (Iras al la tablo kun ili, elprenas la regnan sigelon, kiun li portas kaŝita en la zono, kaj sigelas dum tio kio sekvas)
EPISKOPO NIKOLAS
(duonlaŭte) Håkon Håkonsson estas reĝo — kaj la jarlo havas la sigelon de la reĝo; — certe aranĝiĝos, aranĝiĝos.
HÅKON
Kion Vi diras, sinjoro episkopo?
EPISKOPO NIKOLAS
Mi diras, Dio kaj Sankto Olaf gardas sian sanktan eklezion. (iras en la reĝan halon)
HÅKON
(proksimiĝas al Margrete) Saĝa reĝino povas efiki grandajn agojn en la lando; Vin mi kuraĝis sekure elekti, ĉar mi scias ke vi estas saĝa.
MARGRETE
Nur tio!
HÅKON
Kion vi aludas?
MARGRETE
Nenion, nenion, sinjoro.