IVAR BODDE
Mi diras.
DAGFINN BONDE
Jostein Tamb ne kuraĝis rifuzi kunpreni ĝin, ĉar la reĝa sigelo surestis.
HÅKON
Vi skribas al la malamikoj de la reĝo, kaj surmetas la reĝan sigelon, kvankam la reĝo ne scias, kio tie estas skribita!
SKULE JARLO
Tiel mi faris dum multaj jaroj kun Via aprobo.
HÅKON
Jes, kiam mi estis sub Via kuratoreco.
SKULE JARLO
Neniam Vi havis damaĝon pro tio. Jon jarlo skribis al mi, kaj petis mian intervenon; li proponis interkonsenton, sed sur malhonestaj kondiĉoj por la reĝo. La militiro al Vermlando ĝene premis Vian animon; se Vi mem agus nun, Jon jarlo forsavus sin tro facile, — mi povas pli bone ordigi la aferon.
HÅKON
Vi deziris ordigi la aferon mem. — Kaj kion Vi respondis?
SKULE JARLO
Legu mian leteron.
HÅKON
Donu ĝin!
SKULE JARLO
Mi pensis, ke Vi havas ĝin?
DAGFINN BONDE
Vi certe scias pli ĝuste ol tiel. Gregorius Jonsson estis pli rapidpieda. Kiam ni venis sur la ŝipon, la letero estis malaperinta.
SKULE JARLO
(turnas sin al Gregorius Jonsson) Sinjoro vasalo, donu la leteron al la reĝo.
GREGORIUS JONSSON
(alproksimiĝas maltrankvila) Aŭskultu min —!
SKULE JARLO
Kio nun?
GREGORIUS JONSSON
(mallaŭte) Vi memoras, ke tie estis akraj vortoj pri la reĝo.
SKULE JARLO
Pri ili mi scias respondi. La leteron!
GREGORIUS JONSSON
Mi ne havas ĝin.
SKULE JARLO
Vi ne havas ĝin!
GREGORIUS JONSSON
Dagfinn Bonde estis tuj ĉe niaj kalkanoj. Mi kaptis la leteron de Jostein Tamb, ligis ŝtonon al ĝi —
SKULE JARLO
Nu?
GREGORIUS JONSSON
Ĝi nun kuŝas sur la fundo de la fjordo.
SKULE JARLO
Malbone — malbone Vi jen agis.
HÅKON
Mi atendas la leteron, sinjoro jarlo!
SKULE JARLO
Mi ne povas elmeti ĝin.
HÅKON