(mallaŭte al Dagfinn) Mi scias ĝin.
DAGFINN BONDE
Kaj mi suspektas ĝin.
EPISKOPO NIKOLAS
Diru nenion, bona Dagfinn!
HÅKON
Jarlo, mi volas plej eble longe kredi, ke ne estas seriozo, kion Vi jen diras al mi —
SKULE JARLO
Se estus mia propra patro, kiun Andres Skjaldarband mortigus, li tamen irus libere. Vi ne devas demandi pli.
HÅKON
Bone. Do ni devas mem agi laŭ propra iniciativo!
SKULE JARLO
(kun esprimo de timo) Reĝo! tio fariĝos sangoverŝo ambaŭflanke!
HÅKON
Do okazu; la puno estu plenumata.
SKULE JARLO
Ĝi ne estu plenumata! — Ĝi ne povas esti plenumata!
EPISKOPO NIKOLAS
Ne, en tio la jarlo pravas.
HÅKON
Kaj tion Vi diras, honorinda sinjoro?
EPISKOPO NIKOLAS
Andres Skjaldarband prenis la krucon.
HÅKON kaj SKULE JARLO
Prenis la krucon!
EPISKOPO NIKOLAS
Kaj estas jam forvelinta el la lando.
SKULE JARLO
Bone estas tio por ni ĉiuj.
HÅKON
La tago kliniĝas, la geedziĝa festeno nun finiĝu. Mi dankas Vin, sinjoro jarlo, por ĉiu honoro, kiu estas al mi montrita en ĉi tiu tempo. — Vi veturos al Nidaros, mi opinias?
SKULE JARLO
Estas mia intenco.
HÅKON
Kaj mi al Viken. — Se vi, Margrete, pli deziras resti ĉi tie en Bergen, tion faru.
MARGRETE
Kien vi velos, mi akompanos, ĝis vi tion malpermesos.
HÅKON
Bone, do akompanu.
SIGRID
Disiĝas nun la parencaro. (genuas antaŭ Håkon) Montru al mi favoron, sinjoro reĝo!
HÅKON
Ekstaru, sinjorino Sigrid; kion Vi petas estu plenumata.
SIGRID
Mi ne povas akompani la jarlon al Nidaros. La monaĥinejo en Rejn estos konsekrata; skribu al la ĉefepiskopo, — influu por ke mi fariĝu abatino tie.
SKULE JARLO
Vi, mia fratino?
HÅKON
Vi volas preni la vualon!