Tiam li cedu por mi! Reĝan nomon kaj reĝan seĝon, hirdon kaj armeon, imposton kaj ŝiparon, urbojn kaj kastelojn, ĉion mi volas havi.
EPISKOPO NIKOLAS
Li rifuĝos al Viken —
SKULE JARLO
Mi pelos lin el Viken!
EPISKOPO NIKOLAS
Li firmstariĝos en Nidaros.
SKULE JARLO
Mi sturmos Nidaros!
EPISKOPO NIKOLAS
Li enfermigas sin en la sankta preĝejo de Olaf —
SKULE JARLO
Mi rompos la preĝejan pacon —
EPISKOPO NIKOLAS
Li fuĝos supren sur la ĉefaltaron, kaj kroĉos sin firme al la ĉerko de Olaf —
SKULE JARLO
Mi tiros lin de la altaro, eĉ se mi devos kuntiri la sanktan ĉerkon —
EPISKOPO NIKOLAS
Sed ankoraŭ li havos la kronon sur la kapo, jarlo!
SKULE JARLO
Mi defrapos la kronon per mia glavo!
EPISKOPO NIKOLAS
Sed se ĝi fiksiĝis tro firme —?
SKULE JARLO
Nu do, en la nomo de Dio aŭ Satano — tiam mi frapos ankaŭ la kapon! (eliras dekstre)
EPISKOPO NIKOLAS
(postrigardas lin, kapklinas malrapide kaj diras:) Nu ja — ja — tiel mi ŝatas la jarlon!
Kurteno
(Ĉambro en la Oslo-episkopa korto. Dekstre estas la enirpordo. En la fono malgranda, malferma pordo kondukas al la kapelo, kiu estas lumigata. Pordo, kun murtapiŝo antaŭe sur la maldekstra muro, kondukas al la dormoĉambro de la episkopo. Antaŭe sur la sama flanko staras remburita ripozbenko. Dekstre estas skribotablo kun leteroj, dokumentoj kaj lumanta lampo.)
(Komence la ĉambro estas malplena; interne, malantaŭ la tapiŝkurteno estas aŭdata kanto de monaĥoj. Iom poste envenas de dekstre Pål Flida vojaĝvestita; li haltas ĉe la pordo, atendas, ĉirkaŭrigardas, kaj tri fojojn frapas la plankon per sia bastono.)
SIRA VILJAM
(elvenas de maldekstre kaj ekdiras kun mallaŭta voĉo:) Pål Flida! Dio estu laŭdata; — do la jarlo ne estas tre fore.
PÅL FLIDA
La ŝipoj jam alvelas ĉe la Kapinsulo; mi velis antaŭe. Kaj kiel fartas la episkopo?
SIRA VILJAM
Nun li ricevas la lastan sanktoleadon.
PÅL FLIDA
Sekve estas ekstrema danĝero.
SIRA VILJAM
Majstro Sigard el Brabant diris, ke li ne povas vivi trans la nokton.
PÅL FLIDA
Do mi pensas, ke li vokis nin al si tro malfrue.
SIRA VILJAM
Ne, ne, — li estas plene konscia kaj ankaŭ havas ioman forton, — ĉiun momenton li demandas, ĉu la jarlo ne baldaŭ venos.
PÅL FLIDA
Vi daŭre nomas lin jarlo; ĉu vi ne scias, ke la reĝo nomis lin duko?
SIRA VILJAM
Jes, jes, certe; — estas nur tia malnova kutimo. Tŝŝ —
(Li kaj Pål Flida faras krucsignon kaj klinas sin. El la ĉambro de la episkopo venas du ĥorservantoj kun kandeloj, poste du aliaj kun skatoloj kun incenso; post ili pastroj portantaj kalikon, diskon, krucifikson kaj preĝejan standardon; poste sekvas vico da pastroj kaj monaĥoj; ĥorservistoj kun kandeloj kaj incensskatoloj finas la procesion, kiu malrapide moviĝas en la kapelon, kies pordo fermiĝas post ili.)