EPISKOPO NIKOLAS
La ĉielaj sonoriloj, — ja, tiaĵon oni diras facile, kiam oni marŝas sur du sanaj piedoj. — Tiom nefarita! Tamen post mi vivos multo. Mi promesis al la duko je la savo de mia animo doni al li la konfeson de Trond pastro, se ĝi venus al mi enmane; — bone ke mi ne ricevis ĝin. Se li scius, li volus venki aŭ fali; tiam unu el ili fariĝus la plej potenca viro, kiu iam vivis en Norvegio. Ne, ne, — kion mi ne povis atingi, neniu aliulo atingu. Estas pli bone kun la necerteco; tiom longe kiom la duko peziĝas per ĝi, la du estos detruantaj unu la alian, ĉie kie ili atingos; urboj bruliĝos, vilaĝaroj rabiĝos, — neniu gajnos pere de la perdo de la aliulo — — (en teruro) Graco, indulgo! Estas ja mi, kiu portas la kulpon — mi, kiu de la unua paŝo ekirigis la tuton! (sin trankviligante) Ja, ja, ja! sed nun venos la reĝo — estas ja sur lin ke la plejmulto verŝiĝas, — li certe pardonos — estos legataj preĝoj kaj mesoj; ne estas danĝero; — mi ja estas episkopo, kaj mi neniam mortigis iun per propra mano. — Bone estas, ke la konfeso de Trond Pastro ne venis; la sanktuloj estas kun mi, ili ne volas tenti min rompi mian promeson. — Kiu frapas la pordon? Certe estas la duko! (kontente frotas siajn manojn) Li volas petegi pruvojn pri la reĝa rajto, — kaj mi havas neniun pruvon por doni al li!
(Inga el Vartejg envenas; ŝi estas nigre vestita, kun mantelo kaj kufo.)
EPISKOPO NIKOLAS
(skuiĝas) Kiu estas?
INGA
Virino el Vartejg en Borgarsyssel, estimata sinjoro.
EPISKOPO NIKOLAS
Patrino de la reĝo!
INGA
Tiel mi iam nomiĝis.
EPISKOPO NIKOLAS
Foriru, foriru! Mi ne konsilis al Håkon disiĝi de Vi!
INGA
Kion la reĝo faras, estas bone farata! Ne estas tial, ke mi venas.
EPISKOPO NIKOLAS
Kaj kial do?
INGA
Gunnulf, mia frato, revenis hejmen el sia vojaĝo al Anglio —
EPISKOPO NIKOLAS
El vojaĝo al Anglio —!
INGA
Li forestis dum multaj jaroj, kiel Vi scias, kaj vaste ĉirkaŭvagis; nun li kunprenis leteron hejmen —
EPISKOPO NIKOLAS
(senspire) Leteron —?
INGA
De Trond pastro. Estas por Vi, sinjoro. (transdonas ĝin al li)
EPISKOPO NIKOLAS
Nu tiel; — kaj Vi alportas ĝin?
INGA
Laŭ la deziro de Trond. Grandan dankon mi ŝuldas al li de tiu tempo, kiam li nutris Håkon. Mi sciiĝis ke Vi estas malsana; tial mi tuj entreprenis la veturon; mi iris ĉi tien surpiede —
EPISKOPO NIKOLAS
Ne urĝis tiel, Inga!
DAGFINN BONDE
(envenas de dekstre) Paco de Dio, honorinda sinjoro!
EPISKOPO NIKOLAS
Ĉu venos la reĝo?
DAGFINN BONDE
Nun li rajdas malsupren la Ryenmontojn kun la reĝino kaj la reĝa infano kaj granda sekvantaro.
INGA
(rapide alpaŝas al Dagfinn) La reĝo, — la reĝo! ĉu li tien ĉi venos?
DAGFINN BONDE
Inga! Ĉu Vi estas ĉi tie, Vi severe provita virino?
INGA
Tiu ne estas severe provita, kiu havas tian grandan filon.
DAGFINN BONDE
Nun lia malmola koro degelu.
INGA
Neniun vorton al la reĝo pri mi. Ho, sed vidi lin mi tamen devas; — aŭdu, — ĉu ĉi tien li venos?