EPISKOPO NIKOLAS
Hm, neniu povas scii —; prenu la oran pokalon, kiun mi ricevis de episkopo Absalon, — donu ĝin al la eklezio, — kaj legu aldone sep grandajn komunajn preĝojn.
SIRA VILJAM
Sinjoro, Dio estos al Vi graca!
EPISKOPO NIKOLAS
Sep aldonajn preĝojn, mi diras — por tio per kio mi pekos ĉi-nokte! Iru, iru! (Viljam foriras; la episkopo turnas sin al Skule.) Duko, se Vi iam legos la leteron de Trond pastro, kaj ke eble montriĝus, ke Håkon estas la ĝusta, — kion vi tiam farus?
DUKO SKULE
Je la nomo de Dio, — tiam li ja estu reĝo.
EPISKOPO NIKOLAS
Pripensu; multo estas en la ludo. Esploru ĉiun faldaĵon en via koro; respondu kvazaŭ vi starus antaŭ la tribunalo! Kion Vi faros, se li estas la ĝusta?
DUKO SKULE
Klini min kaj lin servi.
EPISKOPO NIKOLAS
(murmuretas) Nu ja, akceptu tion, kio sekvos. (al Skule) Duko, mi estas malforta kaj laca; fariĝas mi milda kaj ema al paciĝo —
DUKO SKULE
Estas la morto! La letero de Trond pastro! Kie ĝi estas?
EPISKOPO NIKOLAS
Unue iu alia afero; — mi donis al Vi la liston de miaj malamikoj —
DUKO SKULE
(senpacience) Jes, jes; mi venĝos ĉion kontraŭ ili —
EPISKOPO NIKOLAS
Ne, mi nun estas milda; mi volas pardoni, kiel estas skribite. Kiel Vi rezignas pri la potenco, mi volas rezigni pri la venĝo. Bruligu la liston.
DUKO SKULE
Bone, bone; kiel Vi volas.
EPISKOPO NIKOLAS
Ĉi tie en la fajroskatolo, ke mi rigardu —
DUKO SKULE
(ĵetas la dokumenton en la fajron) Jen, vidu, nun brulas ĝi! Kaj nun, parolu, parolu! Miloj da vivoj estas en risko, se Vi nun ne parolas.
EPISKOPO NIKOLAS
(kun brilantaj okuloj) Vivo de miloj! (krias:) Lumon! Aeron!
HÅKON
(rapidas al la pordo kaj vokas:) Helpon; la episkopo mortas!
(Sira Viljam kaj pluraj el la aro de la episkopo envenas.)
DUKO SKULE
(skuas la brakon de la episkopo) La feliĉo de Norvegio tra centoj da jaroj, eble ties grandeco por eternaj tempoj!
EPISKOPO NIKOLAS
Eternaj tempoj! (triumfe:) Perpetuum mobile!
DUKO SKULE
Je la beateco de niaj animoj, — kie estas la letero de Trond pastro!
EPISKOPO NIKOLAS
(voke:) Ankoraŭ sep preĝojn, Viljam!
DUKO SKULE
(ekster si mem) La letero! La letero!
EPISKOPO NIKOLAS
Estas tiu, kiun vi bruligis, bona duko. (falas malantaŭen sur la benko kaj mortas)
DUKO SKULE
(ekpaŝas malantaŭen kun senvola krio, kaj kovras sian vizaĝon per la manoj) Dio vi ĉiopova!
MONAĤOJ
(venas fuĝe el la kapelo) Savu sin kiu povas!