Ĉio malbona liberiĝis ĉi-nokte!
ALIULOJ
Ridiĝis laŭte el la angulo! — Kriiĝis: “Ni havas lin!” — Ĉiuj lumoj estingiĝis!
HÅKON
Nun mortis episkopo Nikolas.
MONAĤOJ
(fuĝas elen dekstre) Pater noster, — pater noster!
HÅKON
(proksimiĝas al Skule kaj diras mallaŭte:) Duko, mi ne volas esplori, kiujn sekretajn insidojn Vi elpensis kun la episkopo, antaŭ ol li mortis; — sed de morgaŭ Vi ree devos meti vian potencon kaj dignon en miajn manojn; tion mi nun klare vidas, — ni du ne povos kune antaŭeniri.
DUKO SKULE
(rigardas lin kvazaŭ senkonscie) Kune antaŭeniri —?
HÅKON
Morgaŭ mi kunvokos tingon en la reĝa korto; tie ĉio devos esti ordigata inter ni. (eliras dekstre)
DUKO SKULE
La episkopo morta, kaj la letero brulita! Vivo plena de dubo kaj lukto kaj teruro! Ho, se mi povus preĝi! — Ne, — agi mi devas; — ĉi-vespere mi devas fari la decidan paŝon (al Viljam:) Kien iris la reĝo?
SIRA VILJAM
(timigata) Kristo liberigu min, — kion Vi volas al li?
DUKO SKULE
Ĉu vi eble kredas, ke mi intencas mortigi lin ĉi-nokte? (eliras dekstre)
SIRA VILJAM
(postrigardas lin skuante la kapon, dum la servistoj elportas la kadavron maldekstre.) La episkopo diris: Ankoraŭ sep preĝojn; — mi opinias, ke plej sekure estas legi dek kvar. (postsekvas la aliajn)
ĈAMBRO EN LA REĜA KORTEGO
(En la fono estas la enireja pordo; sur ambaŭ flankaj muroj estas pli malgrandaj pordoj; pli antaŭe dekstre estas fenestro. Lampo lumas sub la plafono. Tuj apud la pordo maldekstre staras benko, kaj pli fone lulilo, en kiu la reĝa infano dormas; Margrete sidas genue ĉe la infano.)
MARGRETE
(lulas kaj kantas:)
(Mallonga paŭzo. Duko Skule envenas de la fono.)
MARGRETE
(ekstaras kun krio de ĝojo, kaj rapidas al li renkonte.) Mia patro! — Ho, kiom mi suspiris kaj sopiris pri tiu ĉi renkonto!
DUKO SKULE
Dia paco kun vi, Margrete! Kie estas la reĝo?
MARGRETE
Ĉe episkopo Nikolas.
DUKO SKULE
Hm, — nu ja, do li devas baldaŭ esti ĉi tie.
MARGRETE
Kaj ĉu vi volas interparoli kaj interkonsenti, fariĝi amikoj denove, kiel en pasintaj tagoj?
DUKO SKULE
Mi bonvolus.
MARGRETE
Ankaŭ Håkon bonvolus; kaj ĉiun tagon mi preĝas al Dio, ke tio okazu. Ho, sed venu por rigardi — (kaptas lian manon, kaj kondukas lin al la lulilo)
DUKO SKULE
Via infano!
MARGRETE
Jes, tiu ĉarma infano estas mia; — ĉu ne estas mirinde? Li nomiĝas Håkon, kiel la reĝo! Jen vidu liajn okulojn — ne, vi ja ne povas vidi ilin nun, kiam li dormas, — sed li havas grandajn bluajn okulojn; kaj li povas ridi kaj streĉi la manojn kaj ekkapti min, — kaj li jam konas min! (zorgeme ŝi ordigas la lulilvestaĵojn)
DUKO SKULE
Håkon ricevas filojn, la episkopo aŭguris.
MARGRETE
Tiu ĉi eta infano estas mil fojojn pli kara por mi ol lando kaj regno, — kaj tiel estas ankaŭ por Håkon. — Ho, estas kvazaŭ mi ne vere povas kredi pri la feliĉo; mi havas la lulilon staranta antaŭ mia lito; ĉiun nokton, kiam mi vekiĝas mi rigardas, ĉu ĝi estas tie, — aspekte mi timus, ke estas nur sonĝo —
DUKO SKULE