JATGEJR
Kaj pleje tiuj virinoj, kiuj estas malfekundaj.
REĜO SKULE
La malfekundaj —? Ili amas la infanojn de aliuloj el sia plej ardanta amo?
JATGEJR
Tio ofte okazas.
REĜO SKULE
Kaj ĉu tio ne ofte okazas, ke tia malfekunda virino mortigas la infanon de iu alia, ĉar ŝi mem neniun havas?
JATGEJR
Ho jes; sed tiel ŝi ne agas saĝe.
REĜO SKULE
Saĝe?
JATGEJR
Ne, ĉar ŝi donas la donacon de aflikto al tiu kies infanon ŝi mortigas.
REĜO SKULE
Ĉu vi trovas la donacon de aflikto tiel valora?
JATGEJR
Jes, sinjoro.
REĜO SKULE
(rigardas lin ekzamene) Estas kvazaŭ du homoj en vi, islandano. Se vi sidas inter la korta gvardio en ĝoja societo, vi kovras ĉiujn viajn pensojn per jako kaj mantelo; sed sola kun vi, aspekte vi estas el tiaj, kiajn oni dezirus elekti kiel amikojn. Kiel tio klariĝas?
JATGEJR
Kiam Vi iras por naĝi en la rivero, sinjoro, Vi ne malvestas Vin, kie la preĝejvizitantoj preterpasas; sed Vi serĉas por Vi kaŝejon.
REĜO SKULE
Kompreneble.
JATGEJR
Mi havas la pudoron de la animo; tial mi ne malvestas min, kiam multaj homoj estas en la halo.
REĜO SKULE
Hm. (mallonga paŭzo) Diru al mi, Jatgejr, kiel okazis, ke vi fariĝis skaldo? Kiu instruis al vi poezion?
JATGEJR
Poezion oni ne lernas, sinjoro.
REĜO SKULE
Oni ne lernas, ĉu? Kiel do okazis?
JATGEJR
Mi ricevis la donacon de aflikto, kaj jen mi fariĝis skaldo.
REĜO SKULE
Nu, do estas la donaco de aflikto, kiun la skaldo bezonas?
JATGEJR
Mi bezonis la aflikton; estas aliaj, kiuj bezonas la ĝojon — aŭ la dubon —
REĜO SKULE
Ankaŭ la dubon?
JATGEJR
Jes; sed la dubanto devas esti forta kaj sana.
REĜO SKULE
Kaj kiun vi nomas nesana dubanto?
JATGEJR
Tiun, kiu dubas pri sia propra dubo.
REĜO SKULE
(malrapide) Tio aspektas la morto.
JATGEJR