REĜO SKULE
(mallaŭte) La ĉielo ne fidas min; ankaŭ mi ne kuraĝas fidi la ĉielon.
PÅL FLIDA
Mallonga fariĝis la sagao de la Vårbelgoj. (eliras fone)
REĜO SKULE
Cent sagacajn kapojn, mil armitajn brakojn mi estras; sed eĉ ne unu karan, fidantan koron. Jen reĝa mizero; nek pli, nek malpli.
BÅRD BRATTE
(de la fono) Ekstere staras longe vojaĝintaj homoj, kiuj petas paroli kun vi, sinjoro.
REĜO SKULE
Kiuj estas?
BÅRD BRATTE
Virino kaj pastro.
REĜO SKULE
Enirigu la virinon kaj la pastron.
(Bård eliras; reĝo Skule eksidas pensema dekstre; iom poste envenas nigre vestita virino; ŝi portas longan virinan mantelon, kapuĉon kaj densan vualon, kiu kaŝas la vizaĝon; pastro akompanas ŝin kaj restas staranta apud la pordo.)
REĜO SKULE
Kiu estas vi?
LA VIRINO
Iu, kiun vi amis.
REĜO SKULE
(skuas la kapon) Troviĝas neniu, kiu tiaĵon memoras. Kiu estas vi, mi demandas?
LA VIRINO
Iu, kiu amas vin.
REĜO SKULE
Do vi certe estas unu el la mortintoj.
LA VIRINO
(proksimiĝas kaj diras mallaŭte kaj korege:) Skule Bårdsson!
REĜO SKULE
(ekstaras kun ekkrio) Ingibjorg!
INGIBJORG
Ĉu vi nun rekonas min, Skule?
REĜO SKULE
Ingibjorg, — Ingibjorg!
INGIBJORG
Ho, ke mi rigardu vin, — rigardu vin longe, longe! (kaptas liajn manojn; paŭzo) Vi bela, amata, perfida viro!
REĜO SKULE
Forprenu la vualon; rigardu min per tiuj okuloj, kiuj iam estis klaraj kaj bluaj kiel la ĉielo.
INGIBJORG
Tiuj okuloj estis pluvpeza ĉielo dum dudek jaroj; vi ne rekonos ilin, kaj vi neniam plu ilin vidos.
REĜO SKULE
Sed via voĉo estas freŝa kaj mola kaj juna kiel tiam.
INGIBJORG
Mi nur uzis ĝin por flustri vian nomon, kaj por premsigni vian grandecon en junan koron, kaj por preĝi al la Dio de pekuloj pri savo por ni du, kiuj amis en peko.
REĜO SKULE
Vi faris?
INGIBJORG
Mi estis silenta, kiam mi ne parolis vortojn el amo pri vi; — tial mia voĉo tenis sin freŝa kaj mola kaj juna.
REĜO SKULE
Estas tuta vivo ekde tiam. Ĉiun belan memoron el tiu tempo mi perdis kaj forgesis —