Vi ja rajtis.
REĜO SKULE
Kaj dume vi, Ingibjorg, vi varma, fidela virino, sidis tie norde en frosta soleco kaj kolektis kaj konservis!
INGIBJORG
Estis mia feliĉo.
REĜO SKULE
Vin mi povis forlasi, por gajni potencon kaj riĉecon! Se vi starus kiel edzino ĉe mia flanko, fariĝus pli facile por mi fariĝi reĝo.
INGIBJORG
Dio estis al mi bona, ke tio ne okazis. Animo kiel la mia, bezonis grandan pekon, por vekiĝi al pento kaj amendo.
REĜO SKULE
Kaj nun vi venas —?
INGIBJORG
Kiel la vidvino de Andres Skjaldarband.
REĜO SKULE
Via edzo estas morta?
INGIBJORG
Survoje al Jerusalemo.
REĜO SKULE
Kaj li do pentofaris por la mortigo de Vegard.
INGIBJORG
Ne estis tial, ke mia nobla edzo prenis la krucon.
REĜO SKULE
Ne tial?
INGIBJORG
Ne. Estis mia peko, kiun li prenis sur siajn fortajn, karajn ŝultrojn; por tiu li iris por lavi ĝin pura en la rivero Jordano; por ĝi li sangis.
REĜO SKULE
(mallaŭte) Li ĉion sciis?
INGIBJORG
De la unua momento. Kaj episkopo Nikolas tion sciis; ĉar por li mi konfesis; kaj estis ankoraŭ unu, kiu estis eksciiĝinta, sed kiel estas enigmo por mi.
REĜO SKULE
Kiu?
INGIBJORG
Vegard Veradal.
REĜO SKULE
Vegard!
INGIBJORG
Li flustris mokvorton pri mi en la orelon de mia edzo; Andres Skjaldarband tiris sian glavon kaj mortigis lin surloke.
REĜO SKULE
Li defendis tiun, kiun mi perfidis kaj forgesis. — Kaj kial vi serĉas min nun?
INGIBJORG
Por oferi al vi la lastan.
REĜO SKULE
Kion vi aludas?
INGIBJORG
(montras al la pastro, kiu staras apud la pordo) Rigardu lin! — Peter, mia filo, venu!
REĜO SKULE
Via filo —!
INGIBJORG
Kaj la via, reĝo Skule!