MARGRETE
Ho, silentu. Tian pezan tagon mi neniam pensus vivi.
SINJORINO RAGNHILD
Ĝi devus veni; stari kiel reĝa kuratoro ne estis sufiĉa tasko por li.
MARGRETE
Jes — ĝi devis veni; la nura reĝa nomo ne estus sufiĉa por li.
SINJORINO RAGNHILD
Pri kiu vi parolas?
MARGRETE
Pri Håkon.
SINJORINO RAGNHILD
Mi parolis pri la jarlo.
MARGRETE
Ne vivas pli elstaraj viroj ol tiuj du.
SINJORINO RAGNHILD
Vidu Sigurd Ribbung! Kiel inside li sidas, — ĝuste kiel lupo en kateno.
MARGRETE
Jes vidu —! Li interplektas la manojn antaŭ si sur la glavsupro, kaj ripozas la mentonon sure.
SINJORINO RAGNHILD
Li mordas siajn lipharojn kaj ridas —.
MARGRETE
Kiel aĉe li ridas.
SINJORINO RAGNHILD
Li scias, ke neniu volas antaŭenigi lian pretendon; — estas tio, kio malicigas lin. — Kiu estas tiu leĝisto, kiu nun parolas?
MARGRETE
Estas Gunnar Grjonbak.
SINJORINO RAGNHILD
Ĉu li estas por la jarlo?
MARGRETE
Ne, li certe estas por la reĝo —
SINJORINO RAGNHILD
(rigardas ŝin) Por kiu estas li, vi diras?
MARGRETE
Por Håkon Håkonsson.
SINJORINO RAGNHILD
(rigardas eksteren; post mallonga deteno) Kie sidas Gutorm Ingason, — lin mi ne vidas.
MARGRETE
Malantaŭ siaj viroj, tie plej malsupre — en piedlonga mantelo.
SINJORINO RAGNHILD
Jes, tie.
MARGRETE
Aspektas kvazaŭ li hontas —
SINJORINO RAGNHILD
Estas pro sia patrino.
MARGRETE
Tiel ne faris Håkon.
SINJORINO RAGNHILD
Kiu parolas nun?
MARGRETE