(duone eturdita) Ingibjorg!
PETER
(proksimiĝas en silenta movo kaj ĵetas sin surgenuen antaŭ Skule)
INGIBJORG
Prenu lin! Li estis mia lumo kaj konsolo dum dudek jaroj; — nun vi estas reĝo de Norvegio; la reĝa filo devas veni al sia heredaĵo; mi ne plu rajtas havi lin.
REĜO SKULE
(suprenlevas lin en sturma ĝojo) Supren al mia koro, vi, kiun mi tiel arde postsopiris! (premas lin inter siaj brakoj, malkaptas lin, rigardas lin kaj denove ĉirkaŭbrakas lin) Mia filo! Mia filo! Mi havas filon! Ha, ha, ha; kiu povas nun kontraŭstari min! (iras al Ingibjorg kaj kaptas ŝian manon) Kaj vi, vi donas lin al mi, Ingibjorg! Vi ne reprenos vian vorton? Vi ja donas lin al mi?
INGIBJORG
Peza estas la ofero, kaj apenaŭ estus mi ĝin alportinta, se episkopo Nikolas ne estus sendinta al mi leteron kaj informon pri la morto de Andres Skjaldarband. Estis la episkopo, kiu metis tiun pezan oferon sur min, kiel pentofaro por mia peko.
REĜO SKULE
Do la peko estas forviŝita; kaj de nun li estas sole mia; ĉu ne, sole mia?
INGIBJORG
Jes; sed unu postulon mi faras al vi.
REĜO SKULE
Ĉielon kaj teron, postulu kion ajn!
INGIBJORG
Li estas pura kiel ŝafido de Dio, nun kiam mi donas lin en viajn manojn. Estas danĝera vojo, tiu kiu kondukas al la reĝa seĝo; ke li ne damaĝu sian animon. Ĉu vi aŭdas, reĝo Skule, ne igu mian infanon damaĝi sian animon!
REĜO SKULE
Mi promesas kaj ĵuras al vi!
INGIBJORG
(kaptas lian brakon) De la unua faro, kiam vi komprenas, ke li suferas damaĝon en sia animo, prefere lasu lin morti!
REĜO SKULE
Prefere morti! Mi promesas kaj ĵuras!
INGIBJORG
Do en fido mi reveturos al Hålogalando.
REĜO SKULE
Jes, fidoplena vi povas forveturi.
INGIBJORG
Tie mi volas penti kaj preĝi, ĝis la Sinjoro vokos min. Kaj kiam ni renkontiĝos ĉe Dio, li venos pura kaj senkulpa al sia patrino!
REĜO SKULE
Pura kaj senkulpa! (turnas sin al Peter) Ke mi rigardu vin! Jes, estas la trajtoj de via patrino kaj de mi; vi estas tiu, kiun mi dolore postsopiris.
PETER
Mia patro, mia granda, admirinda patro; ke mi vivu kaj luktu por vi! Ke via tasko estu la mia, kaj ke via tasko estu kiu ajn, — mi tamen scias, ke mi luktas por la ĝusta!
REĜO SKULE
(kun krio el ĝojo) Vi fidas min! Vi fidas min!
PETER
Neskueble!
REĜO SKULE
Kaj ĉio estas bona; do certe mi estas savita! Aŭdu, deĵetu la pastran mantelon! La ĉefepiskopo liberigu vin de la eklezia promeso; la reĝa filo portu glavon, iru senhalte antaŭen al potenco kaj honoro.
PETER
Kune kun vi, mia alta patro! Kune ni iru!
REĜO SKULE
(premas lin al si) Jes, kune, ni du solaj!
INGIBJORG
(al si mem) Ami, — ĉion oferi, — kaj forgesiĝi, — jen mia sagao. (eliras silente en la fono)
REĜO SKULE
Granda reĝa faro estas nun farenda en Norvegio! Peter, mia filo, aŭskultu! La tutan popolon ni veku kaj kunigu al unu; Vikenano kaj Trondhejmano, Håleyg kaj Egdo, Opplandano kaj Sygno, ĉiuj fariĝu kvazaŭ unu granda parencaro, — jen kredu, ke la lando kreskos!
PETER
Kia granda kaj kapturniga penso tio estas —!