HÅKON
Jes, mi venkis. Kie estas la infano?
MARGRETE
Sur la reĝa ŝipo, inter la manoj de fidindaj viroj.
HÅKON
Pluraj iru tien. (kelkaj el la viroj iras.)
MARGRETE
Håkon, kie estas — duko Skule?
HÅKON
Li prenis la vojon supren al la Opplandoj.
MARGRETE
Do li vivas! — Mia edzo, ĉu mi rajtas danki Dion ĉar li vivas?
HÅKON
(en doloriga lukto kun si mem) Aŭskultu min, Margrete; vi estis por mi fidela edzino, sekvis min en bono kaj malbono, vi estis nedireble riĉa pri amo; — nun mi devas kaŭzi al vi pezan doloron; mi nevolonte farus; sed mi estas reĝo, tial mi devas —
MARGRETE
(streĉe) Ĉu rilatas al — la duko?
HÅKON
Jes. Ne povas fali sur min pli doloriga sorto, ol vivi mian vivon tre fore de vi; sed se vi trovas ke tiel devas esti post tio, kion mi nun diros al vi, — se ŝajnas al vi, ke vi ne plu eltenas sidi ĉe mia flanko, ne plu povas vidi min sen fariĝi pala, — nu, do ni devas disiĝi — vivi aparte ni ambaŭ, — kaj mi ne mallaŭdos vin pro tio.
MARGRETE
Disiĝi de vi! Kiel vi povas pensi tian penson! Donu al mi vian manon —!
HÅKON
Ne tuŝu ĝin! — Ĝi ĵus leviĝis por ĵuro —
MARGRETE
Por ĵuro?
HÅKON
Por ĵuro, kiu nerompeble sigelis juĝon al morto.
MARGRETE
(kun krio) Mia patro! Ho, mia patro! (Ŝancelas; kelkaj virinoj alrapidas kaj subtenas ŝin.)
HÅKON
Jes, Margrete, — kiel reĝo mi kondamnis vian patron al morto.
MARGRETE
Do li certe faris pli gravan krimon, ol kiam li prenis reĝan nomon.
HÅKON
Li faris; — kaj se vi nun trovas, ke ni devas disiĝi, do tio okazu.
MARGRETE
(pli proksime kaj kun forto) Neniam ni povas disiĝi! Mi estas via edzino, nenio alia en la mondo ol via edzino!
HÅKON
Ĉu vi estas sufiĉe forta? Ĉu vi komprenis ĉion? Mi kondamnis vian patron.
MARGRETE
Mi aŭdis kaj komprenis ĉion. Vi kondamnis mian patron.
HÅKON
Kaj vi ne postulas scii, kia estas lia peko?
MARGRETE
Sufiĉas ja ke vi konas ĝin.
HÅKON
Sed estas al la morto, ke mi kondamnis lin!
MARGRETE
(genuas antaŭ la reĝo kaj kisas lian manon) Mia edzo kaj alta sinjoro, vi juĝas juste!
Kurteno